Quantcast
Channel: Kos en wyn - LitNet
Viewing all 173 articles
Browse latest View live

Wat is in ’n naam? Dieselfde port, nuwe etiket

$
0
0

In 2020 sal dit twee dekades wees sedert die Suid-Afrikaanse portbedryf deur die Europese Unie ingelig is om afstand te doen van die port-benaming. Dis vanjaar ’n dekade sedert die landbouhandelsooreenkoms tussen Suid-Afrika en die Europese Unie onderteken is, en van 1 Januarie 2012 af dra alle portwyne wat in Suid-Afrika gemaak word, ’n naam wat bestaan uit “Cape” gevolg deur naam van die betrokke styl, skryf Maryke Roberts.

Ná die naamsverandering produseer die plaaslike wynbedryf Cape White, Cape Pink, Cape Ruby, Cape Tawny, Cape Late Bottled Vintage (LBV), Cape Vintage en Cape Vintage Reserve.

Die term “port” word deur die Europese Unie beskerm en verwys net na wyne van die Douro-vallei in Portugal. Port is ’n gefortifiseerde wyn – soos jerepiko, sjerrie en muskadel – wat gemaak word deur ’n gedeelte druifspiritus of brandewyn by die wyn se produksieproses te voeg. Die spiritus word bygevoeg voor die fermentasieproses voltooi is, wat die wyn die natuurlike soetheid van die druif laat behou en dit ryk, volrond en sag op die tong maak.

Hoewel port al sedert die 1800’s op sommige Suid-Afrikaanse wynplase gemaak word, word Boplaas Familiewingerde, De Krans Wyne, KWV en Allesverloren as die land se top-portprodusente gereken. Boplaas het meer Veritas Dubbelgoud-toekennings in die afgelope 15 jaar opgelewer as enige ander kelder en De Krans onder meer 11 Platter 5-ster-toekennings oor die afgelope 13 jaar.

Carel Nel, eienaar van Boplaas, was in 2000 die voorsitter van The Cape Port Producers’ Association (CAPPA) toe die kennisgewing van die Europese Unie opdaag. Hy vertel die lede het verskeie vergaderings en dinkskrumme gehou en toe besluit op die benaminge Cape Ruby, Cape Tawny en so meer. “Die Ruby-, Tawny-style was reeds aan die verbruiker bekend en die woord Cape is eie aan Suid-Afrikaanse wyne,” vertel hy.

Carel Nel, eienaar van Boplaas Familiewingerde buite Calitzdorp.

Boets Nel, mede-eienaar van De Krans Landgoed op Calitzdorp, is nog een van die portbedryf se kampioene. Die plaas het 11 agtereenvolgende 5-ster Platter-toekennings en twee SA Kampioen Port-trofees in 2012 en 2014 by die SA Jongwynskou behaal.

Die naamsverandering het De Krans ook nie regtig geraak nie, omdat verbruikers reeds vertroud was met die style en die naam Cape lank voor die woord “port” verdwyn het.

Boets Nel is die mede-eienaar van De Krans-landgoed op Calitzdorp.

Boets vertel: “Ons het die naamregulasies reeds sedert die laat negentigs sien kom. Ons is reeds sedert 1970 verbied om die ‘P-woord’ in Europa te gebruik. Daarom het ons al sedert die vroeë 1990’s die naam Cape voor die styl begin gebruik – om seker te maak ons porte word nie verwar met die porte uit die Douro nie.

“Die ooreengekome datum van 1 Januarie 2012 – alle port wat voor dit gebottel en gesertifiseer is, kon nog as ‘port’ verkoop word tot voorrade uitgeput is – het ons laat besluit om sommer baie 2010 The Last Cape Vintage Reserve Port-magnums net voor Kersfees 2011 te bottel. Dis tydens die laaste Wyn- en Spiritusraad se proe voor Kersfees (van daar die naam) goedgekeur, so ons sal hulle nog ’n hele paar jaar hiermee irriteer,” vertel hy met ’n vonkel in sy oog.

Boets vertel: “Ons kon darem ook met die EU onderhandel dat ons die stylbenamings soos Cape Ruby en Cape Vintage ook in Europa mag gebruik (wat nuwe markte vir ons geopen het) nadat ons bewys gelewer het aan die EU se spesiale komitee, met fakture en etikette, dat ons hierdie benamings reeds sedert die vroeë 1990’s gebruik het.”

Sedert die EU se verbod het produsente nie net met die nuwe name slim gedink nie, maar ook met gebruike.

Boets sê: “Ons moet die verbruiker altyd herinner dat port nie net in die winter voor kaggel gedrink word nie, maar afhangende van die styl, enige tyd van die jaar geniet kan word.”

Hy sê hy geniet hul port saam met ’n verskeidenheid kase, maar ook ’n Tawny saam met bruin uiesop of speseryagtige geregte. “Probeer gerus ’n jong Cape Vintage (Reserve) saam met ’n halfgaar volstruisfillet of ’n mooi Cape Tawny-port, wat jy yskoud kan bedien in die somer. Ek het altyd ’n bottel in my yskas.”

Portstyl-wyne is jonger, sexy en ideaal vir lang somerkuiers.

Louis van der Riet, die wynmaker op De Krans, het sy eie De Krans Berrylicious- skemerkelkie ontwerp wat onder meer pienk portwyn, aarbeie en mentblare kry. Dit bestaan uit 75 ml De Krans Cape Pink, 50 ml aarbeisap en 75 ml sodawater. Garneer met mentblare, twee groot aarbeie en fyn ys.

Dié heerlike somerdrankie is deur Louis van der Riet, wynmaker by De Krans-landgoed, ontwikkel.

Hy sê ook: “Ek geniet ’n glasie Vintage-port saam met ’n koedoefillet, maar geniet dit nog meer om port te gebruik wanneer ek kook. Een en ’n halwe bottel Cape Ruby saam met ’n heel springbokboud, het al twee keer die gesogte Calitzdorp Appelkoosfees potjiekoskompetisie-trofee gewen.”

Louis van der Riet, die wynmaker by De Krans-landgoed, het sy eie skemerkelkie ontwikkel.

Francois Ferreira, sjef en hoof van die Francois Ferreira Academy op George, was vir etlike jare die glanssjef by die Port-feeste op Calitzdorp. Hy het ook verlede jaar vir De Krans ’n port-en-biscotti-proe saamgestel. Hierdie kombinasie is baie gewild in Italië en die idee om dit na Suid-Afrika te bring het van die kos-en-wyn-liefhebber Denise Lindley gekom nadat sy De Krans se Moscato tydens ’n middagete geniet het. Francois het saam met Boets Nel en die voormalige bistrosjef Retief van der Walt ’n reeks biscotti “geskep” om saam met sommige van De Krans se tafel- en portwyne te geniet.

Francois Ferreira, sjef en hoof van die Francois Ferreira Academy op George, was vir etlike jare die glanssjef by die jaarlikse Portfeeste op Calitzdorp.

De Krans se Pinotage Rosé word gepaar met ’n biscotti van gemengde kruie, terwyl die Moscato die ideale smaakmaat vind in ’n tradisionele biscotti. Die landgoed se Touriga Nacional bring weer ’n lied na mens se lippe wanneer dit met ’n biscotti van biltong gekombineer word. Aangesien die meeste mense van koffie hou, sal die Original Espresso van De Krans en biscotti van koffie, vanielje en kasjoeneute die tonge behoorlik aan die gons sit. En die pièce de résistance? Wel, wat dan anders as De Krans se Cape Vintage wat saam met ’n allspice-choc-chip-biscotti geniet word.

Francois vertel port is in sy DNS, omdat hy Portugese bloed in sy voorgeslagte het. Hy vertel dat hy nooit regtig van Portugese port gehou het nie, maar toe hy Klein Karoo toe trek, hom natuurlik in die hartland van die Suid-Afrikaanse portwynwêreld bevind het. “Ek het toe besef nie alle portwyne hoef soet Ruby te wees nie; daar is verskillende style en so mettertyd het ek al die style begin ontdek.

“Oor die jare het ek verskeie portwyn-en-kos-pasmaats by die Portfeeste gedemonstreer en verlede jaar selfs saam met Boplaas die ‘Some like it hot’-demonstrasie met brandrissies gedoen. Ek het portwyne en tafelwyne van Portugese kultivars gebruik en die meeste mense het die portwyne bo die tafelwyne verkies,” vertel hy.

Francois sê hy geniet portwyne nie net in die winter nie. “Ek hou van portwyn in kos, saam met kos, en alleen. Die wit en pienk portwyne met suurlemoen en baie ys is heerlik verfrissend in die somer. Ek maak ook graag vir gaste my portini – pienk of wit port met jenewer of vodka en fyn ys.”

Dis ook lekker om port eerder as wyn saam met ’n ryk dis te bedien. Francois sê mense moet ook vergeet van die idee dat portwyne net by kaas en beskuitjies en wildsvleis pas. “Ek het al selfs vis in pienk portwyn geposjeer en dit was heerlik!” vertel hy.

En vir nagereg maak hy heerlike strope uit portwyn. Hy kook dit oor lae hitte en voeg steranys en suiker by en maak soet strope wat heerlik oor roomys is, of ’n portglansel wat hy oor varklies of boudvleis smeer.

Sjef Frans Groenewald van Gabriëlskloof Restaurant buite Botrivier sê hy word heeltemal nostalgies as hy aan portstylwyn dink. “Ek dink sommer terug aan my toerdae deur Portugal en sommer hier hy die huis met ’n lekker kaasbord.

“Port werk vir my mooi saam met wild, omdat ek daarvan hou om spek, jenewerbessies en pruime saam met wild te bedien en die rookkarakters werk dan lekker met iets soets in die glas. Dis ook heerlik met sterk kase en ’n gemmerkoekie om die volronde smaak te gee.”

Sjef Frans Groenewald van Gabriëlskloof Restaurant buite Botrivier.

Hy voeg by dat hy in die somer ’n portjellie saam met die hoenderlewerterrien bedien of ’n portgranita as ’n verfrissende alternatief geniet.

Portwyn word ook nie net uit die tradisionele portkultivars – Tinta Roriz, Touriga Nacional, Touriga Franca, Tinta Barocca, Tinto Cão en Tinta Amarela – gemaak nie.

Gerhard Swart, hoofwynmaker by Flagstone Wynkelder in die Strand, sê Flagstone The Last Word word sedert 2005 gemaak en dié eerste oesjaar is deur Bruce Jack, die stigter van Flagstone, gemaak. “Die 2005- en 2006-oesjaar is gemaak van shiraz uit die Tulbagh-streek, 2009 van Touriga Nacional uit die Overberg en die 2013 van Pinotage uit die Breedekloof.”

Anneke du Plessis, KWV se wynmaker wat na die gefortifiseerdewyn-portefeulje omsien, sê die druiwe vir hul porte bestaan uit komponente wat strek van twee jaar tot 40 jaar oud. Haar mond water as sy sê hul Cape Ruby is die ideale pasmaat vir springbokskenkel met ’n tamatieblatjang, en hul Cape Tawny met gerookte ham en pynappel.

Rijk Melck van Muratie Landgoed buite Stellenbosch sê daar word al vir 90 jaar portwyn op Muratie gemaak. “Portdrinkers bly maar ’n spesifieke groep. Daar mag dalk nou met die nuwe generasie skemerkelkiedrinkers ’n nuwe mark begin. Ek het self ’n skemerkelkie, die Muratie Chuck Norris, ontwerp en dit is erg gewild by ons musiek-en- parsfees!” Die drankie is ’n dubbelsopie Cape Ruby port met tonikum en ’n spatsel Rose’s Passion Fruit cordial.

Kim en Rijk Melck is die eienaars van Muratie Wynlandgoed buite Stellenbosch.

Dys Grundling, ’n wynmaker op Grundheim buite Oudtshoorn, geniet tarentaalpotjie as die beste pasmaat vir sy portwyne. Dys vertel dat die grootste uitdaging wat hom jaarliks in die gesig staar om goeie port te maak, hoofsaaklik gesonde druiwe en oop sementkuipe is. Hy maak port in die Ou Wêreldstyl waar die druiwe nog met drukstokke deurgedruk word. Gelukkig is die Oudtshoorn-klimaat aan sy kant: die droë, warm somers is ideaal vir die Portugese kultivars.

Sjef Archie Maclean van Catharina’s Restaurant op Steenberg Wynlandgoed, pasmaat sy Langbaken Karoo Sunset – ’n Karoo-gewaste kaas met baba ghanoesj, pynappel en druiweblatjang, met appelliefiejellie en suurdeeg-melba-toast – met Allesverloren-port. Die geure komplementeer mekaar uitstekend en dis ’n heerlike plaasvervanger vir nagereg as jy lus is vir iets soet ná ete, maar nie regtig plek het vir baie kos nie.

Sjef Archie Maclean van Catharina’s Restaurant op Steenberg Wynlandgoed

Sjef Archie Maclean van Catharina’s Restaurant op Steenberg Wynlandgoed pasmaat sy Langbaken Karoo Sunset-kaasbord met Allesverloren Port.

La Petite Ferme op Franschhoek se senior sous-sjef, Blaine Coetzer, sê: “In die somer kan jy jou Tawny effe verkoel en saam met nagereg bedien. Dink onder meer aan vars perskes in ’n dik room, of geroosterde pynappel met ’n skeutjie kerriespeserye, wat heerlik op die portwyn sal reageer, of vars bessies met crème fraiche – vra vir ’n lekker glasie verkoelde port-wyn.”

Meer oor CAPPA

CAPPA en SA Wynbedryf-Inligting & -Stelsels MSW (SAWIS) het streng regulasies waaraan Kaapse portwyne moet voldoen. Mike Neebe, eienaar van Axe Hill buite Calitzdorp en huidige voorsitter van CAPPA, vertel dat CAPPA, voorheen bekend as SAPPA, op 29 Julie 1993 by die Calitzdorp Portfees deur wyle Theo Rudman en 12 portprodusente gestig is. Die doel destyds was – en is vandag steeds – om die profiel en gehalte van outentieke Kaapse portwyne van Portugese kultivars volgens die tradisionele metodes en in ooreenstemming met die voorgestelde style te produseer.

CAPPA het 21 lede: Axe Hill, Badsberg, Boplaas, Calitzdorp, De Krans, Delair Graff, Distell – Monis, Groot Constantia, Grundheim, Landskroon, Louisenhof, Muratie, Namaqua Wines, Oranjerivier, Overgaauw, Peter Bayly Wines, Riebeeck, Rooiberg, Slanghoek, TTT Cellars en Vergenoegd, maar Mike sê daar is beslis baie meer produsente wat uitstaande portwyne maak en dit sal goed wees om hulle as lede te kan inlyf.

Calitzdorp se portstylwynprodusente soos Boplaas, De Krans, Axe Hill, Peter Bayly Wines en TTT Cellars wen gereeld pryse in die CAPPA-Uitdaging en ander wynskoue.

Foto's: verskaf

The post Wat is in ’n naam? Dieselfde port, nuwe etiket appeared first on LitNet.


Boerekos kry ’n moderne baadjie: ’n resensie van Boerekos with a twist deur Annelien Pienaar

$
0
0

Boerekos with a twist
Annelien Pienaar
Human & Rousseau, 2018
ISBN: 9780798175005

Annelien Pienaar, ’n voedselwetenskaplike, en haar man, Hanru, is pekanneutboere en eienaars van die gasteplaas Bos-en-Berg by Skeerpoort naby Hartbeespoortdam van waar sy haar kookskool en haar trefferblog, BoereKosTwist, bedryf.

Verlede jaar het haar boek Boerekos met ’n twist in Afrikaans verskyn. In die boek gee Annelien ’n kwyllekker kinkel aan die eenvoudige, voedsame huiskos wat jou ma, ouma en oumagrootjie gemaak het. Dié 140 familieresepte vir soppe, souse, groente-, vleis- en nageregte én gebak en spenstreffers is getoets, bevat g’n vreemde bestanddele nie en sit die “resep-met-’n-les”-konsep voort wat haar gelyknamige blog en Facebookblad so ’n sosiale media-sukses maak.

Maar die lekkerste van haar boek is dat sy moderne kinkels bygooi, sodat jy nie ná elke maaltyd voel of jy ’n suiker- of meel- of vleis-oordosis gekry het soos wat baie van die tradisionele resepte uit ouma se resepteboek jou laat voel het nie.

Ek geniet my kopie terdeë en het al verskeie eksemplare vir vriende aangekoop, juis omdat haar resepte elke keer ’n wenner is as ek dit maak.

Met die koms van haar Engelse weergawe, Boerekos with a twist, maak dit natuurlik my Engelssprekende man se hart baie bly, dat hy nou sy eie kopie kan hê en nie meer met die woordeboek neffens my Afrikaanse weergawe hoef te bak en brou nie, hoewel brou nie meer so gereeld voorkom nie ...

Danksy Annelien se gemaklike skryfstyl en oulike idees het ons al vleis op ons stoof gerook - sonder fensie toerusting, bloot net aliminiumfoelie en rooibosteesakkies; ons het al pekelvis gemaak en het hierdie stadsjapies selfs al geleer van steriele bottels en hoe om te verseker dat alle bakteriëe dood is voor jy inlê.

Haar spinasie-en-soetmielietert wat jy binne 10 minute kan berei voor dit oond toe gaan, het my al vele male gered as tyd min is en ek al die gaste se motordeure buite hoor klap en hulle dan steeds instap met die hemelse reuk van tuisgebak wat hulle by die voordeur kom haal.

En die karamelspringmielies, nou ’n geliefde peuselding saam met ’n lekker fliek of reeks.

Die nuttige inligting voor die verskillende hoofstukke om jou te leer wanneer jy ’n ballonklitser gebruik; of hoekom room skei; wat die verskil tussen flambé en soteer is; of hoe warm jou oond vir watter gereg moet wees, help selfs die onkundigstes onder ons.

Haar nuttige spyskaarte agterin die boek haal sommer die kopseer uit onthaal-idees en wys mooi wat jy saam met wat kan voorsit wat “oe’s”  en “aa’s” van vriende sal kry.

Ek volg haar op Facebook vir nuwe idees, maar dis tog maar my resepteboek wat oopgevou word as ek iets lekker wil maak vir spesiale vriende. En nou is daar twee – een in elke taal – en daar is vrede in die kombuis.

The post Boerekos kry ’n moderne baadjie: ’n resensie van <em>Boerekos with a twist</em> deur Annelien Pienaar appeared first on LitNet.

Boekbekendstelling: Daar is ’n engel in my koskas deur Willie Strauss

Klein kook & geniet deur SJA de Villiers en Eunice van den Berg: Al wat ’n kind nodig het om te begin kook!

$
0
0

Klein kook & geniet
SJA de Villiers & Eunice van den Berg
NB-Uitgewers
ISBN: 9780798176880

Die vaardigheid om te kan kook en te kan bak was nog nooit so belangrik soos nou nie. Kook- en bakkuns word oraloor gesien: op televisieprogramme, in tydskrifte en op vele webwerwe word pragfoto’s van kos en gebak ten toon gestel. Die splinternuwe uitgawe van Klein Kook & Geniet is ’n fantastiese gids om kinders opgewonde te maak oor kos.

Basiese vaardighede word uit die staanspoor goed verduidelik en die belangrikheid van veiligheid word deurlopend in die kookboek aangesny. Die basiese hoofstukke brei ook uit oor kossoorte, kombuisgereedskap en tegnieke, wat pragtig uitgebeeld word.

Resepte word slim verdeel in die verskillende hoofstukke. Kleurkodes vir elke hoofstuk help om die boek met gemak te gebruik en om resepte vinnig te vind. Die boek dek ‘n groot verskeidenheid resepte wat belangrik is vir elke beginner in die kombuis. Die grondslag word vasgelê deur die lesers bekend te stel aan witsous, basiese vleisgeregte en bykosse. Dit is van groot waarde dat tradisionele resepte behoue bly, maar op ’n moderne manier aangebied word. Daar is ook ’n hele klompie nuwe resepte wat ’n vars blik op die boek gee. Die groot aantal resepte vir poedings en soetgoed is voordelig, want dit is dit wat kinders geesdriftig maak oor kookkuns.

Dit is wys dat die resepte stapsgewys ingedeel word, want dit maak dit selfs vir jonger kinders moontlik om ’n resep te probeer. Die uitleg van die resepte is lesersvriendelik, en dit dui die kombuistoerusting, bestanddele en metode duidelik aan. Porsiegroottes word ook aangedui.

Kleurryke foto’s van kinders wat kosmaak, skep ’n mooi prentjie van wat lesers ook self sal ervaar. Die foto’s van die geregte en gebak is prakties en bied ’n ware uitbeelding van hoe dit lyk en selfs hoe dit bedien kan word.

Dit is verblydend om ‘n resepteboek onder oë te hê wat gesonde kos hoog op prys stel sonder om die lekkerte van soetgoed en gebak in die skaduwee te laat staan. ‘n Stewige fondasie is al wat nodig is om kinders aan die kook te kry, en dit is presies wat hierdie boek bied. ’n Kinderkookboek wat die liefde vir die kombuis, kosmaak en bak aanwakker. Laat die kinders kook met Klein Kook & Geniet!

The post <em>Klein kook & geniet</em> deur SJA de Villiers en Eunice van den Berg: Al wat ’n kind nodig het om te begin kook! appeared first on LitNet.

Suid-Afrikaanse erfenis in Nederland: fotogalery 1

$
0
0

Op Maandag 24 September word die jaarlikse Erfenisdag in Suid-Afrika gevier.

Menán van Heerden was tydens haar Augustus-besoek in Nederland op die spoor van Suid-Afrikaanse erfenis.

’n Verskeidenheid Suid-Afrikaanse produkte is in Die Spens-winkel in Amersfoort (naby Amsterdam) te vinde: kralewerk, blikbekers, ’n wynvat met ’n bord heerlike koeksisters, speserye, ’n rooi potjiekospot, ’n windpomp, appelkooskonfyt, blatjang, rooibostee, braaihout, Ouma-karringmelkbeskuit, draadkarre, ens.

  • Foto's: Menán van Heerden

The post Suid-Afrikaanse erfenis in Nederland: fotogalery 1 appeared first on LitNet.

Landbou Boerekos deur Arina du Plessis: van die plaas na die tafel

$
0
0

Landbou Boerekos
Arina du Plessis
NB-Uitgewers
ISBN: 9780798177139

Arina du Plessis gesels met Naomi Meyer oor Landbou Boerekos, wat onlangs by NB-Uitgewers verskyn het.

Hallo Arina, baie geluk met Landbou Boerekos - die boek. Is hierdie boek soos wat die naam verklap: 'n samestelling van resepte wat voortspruit uit die Landbou Boerekos-tydskrifte? Wat is eenders, wat is anders (as mens boek en tydskrif met mekaar vergelyk)?

Dankie! Landbouweekblad se kostydskrif, Landbou Boerekos, se lesers het al na die eerste paar uitgawes begin vra vir ’n kookboek met van die gewildste resepte. Na 12 uitgawes van die kostydskrif het ons gevoel die tyd is reg om ’n boek saam te stel. Die boek bevat nie net resepte uit vorige uitgawes van Boerekos nie, maar ook van die lekkerste resepte uit Landbouweekblad se kosrubrieke. Die resepte is dus bekende gunstelinge, maar die kookboek is in afdelings ingedeel volgens plaasprodukte, wat dit ’n heel ander gevoel gee as ons kosrubrieke in Landbouweekblad en ook as ons Boerekos-tydskrif.

Julle Landbouweekblad se kostydskrif is 'n baie herkenbare en geliefde tydskrif. Wil jy dalk die agtergrond en geskiedenis van hierdie betrokke tydskrif gee?

Landbou Boerekos het ons almal se verwagtinge oortref. Toe ’n paar Landbouweekblad-redaksielede in 2012 een middag begin gesels het oor ’n kostydskrif as handelsmerkuitbreiding vir Landbouweekblad, sou ek nie kon geraai het dat dit so suksesvol gaan wees nie.

Die eerste uitgawe het van die rakke gevlieg en lesers het oorweldigend positief daarop gereageer. Ek is nog steeds na elke uitgawe uitgeboul oor die aantal lesersbriewe wat ons ontvang. Die tydskrif het ’n baie lojale en betrokke lesersmark wat dikwels die moeite doen om te bel of ’n e-pos te stuur net om te laat weet hoe baie hulle ’n sekere storie of resep geniet het.

Boerekos verskyn twee keer per jaar – ons someruitgawe is van Oktober tot April top die rak en die winteruitgawe van Mei tot September.

Praat asseblief met my oor Landbouweekblad en kos. Dis seker vanselfsprekend dat kos en boerdery met mekaar saamloop: die meeste kommersiële boere se oogmerk sal die verskaffing van kos en inkomste wat hieruit voortspruit, wees – of hoe? Dalk kan jy hierop uitbrei, as jy wil?

Landbouweekblad skryf al vir byna 100 jaar oor onder meer die produksie van kos. Tog was baie mense skepties oor die idee van ’n kostydskrif as handelsmerkuitbreiding vir Landbouweekblad. Hoekom sal ’n landboutydskrif hom nou besig hou met kos en resepte? Dan was Landbouweekblad se redakteur, Chris Burgess, se antwoord altyd: “Landbouweekblad is die oorspronklike kostydskrif! Want sonder boere wat Suid-Afrika se winkelrakke en spense laat kreun onder ’n verbysterende verskeidenheid kos, sou daar bitter min gewees het om oor te skryf in daardie fensie glanskostydskrifte!”

Van die begin af was ons doel met Landbou Boerekos tweeledig: ons wou eerstens skryf oor daardie geliefde geregte en geure wat uit plaaskombuise kom – die kos en smake waarna ons verlang en wat ons nostalgies laat voel; goeie kos, gemaak met vars plaasprodukte en sonder enige tierlantyntjies. Maar ons wou ook die lig laat skyn op die mense wat ons kos produseer. Ons Boerekos-tydskrif moes boere nader bring aan die mense wat hulle kos koop.

Die gepubliseerde gesprekke met boere – waar boere self met lesers kan praat oor hul bedrywe, produkte en die uitdagings wat hulle elke dag moet aanpak om te sorg dat die res van ons kan eet – is uiters gewild by ons lesers. Wat my keer op keer laat besef het dat daar ’n behoefte is onder verbruikers om te weet waar hulle kos vandaan kom, om die mense agter die produkte te ontmoet.

Daar verskyn baie kookboeke op die rak, maar hierdie een het my aandag getrek. (Ek is immers ’n koper van julle Landbou Boerekos-tydskrif.) Wat, dink jy, maak hierdie een uniek of onderskei dit van ander resepteboeke?

Omdat Boerekos ’n kostydskrif met ’n landbouhart is, het ons besluit om die boek se resepinhoud volgens plaasprodukte in te deel, soos ek reeds genoem het. Die A–Z van die lekkerste kos met plaasprodukte: van aartappels en amandels, beet, dadels, lamsvleis en lemoene tot by waterblommetjies en wortels. Die boek bied ook uitstekende waarde vir geld, met meer as 300 resepte. Die boek bevat ’n lekker mengsel van oud en nuut – tradisionele treffers en meer moderne boerekos. Daar is regtig iets vir elke smaak.

Die tydskrif is dikwels gekoppel aan 'n seisoen of 'n streek (in die herfs was daar nou onlangs 'n uitgawe met die klem op appels en pere, en die streeksfokus was die Overberg). In die boek word egter, soos jy nou reeds gesê het, klem gelê op produkte. Watter soort produkte?

Elke winteruitgawe van Landbou Boerekos is ’n reisuitgawe. Ons besoek ’n streek soos die Overberg, Kalahari of Oos-Vrystaat, waar ons saam met boere en hul gesinne in hulle plaaskombuise kook en bak. Ons vertel elke gesin se storie en fokus in hierdie uitgawes op tradisionele kos, familieresepte en streeksprodukte. Die mees onlangse reisuitgawe, oor die kos en mense van die Overberg, het onder meer heerlike resepte met streeksprodukte soos appels en pere, lamsvleis, persimmons en graanprodukte bevat.

Jy het reeds noem dat daar ou gunstelinge in die boek is, sowel as nuwe resepte – produkte wat ander baadjies aantrek? Kan jy effens hieroor uitbrei?

Al die ou gunstelinge is daar, ja! Wildspastei, tamatiebredie, afval, souskluitjies en sagopoeding, maar daar is ook ’n groot verskeidenheid vinnige, maklike en moderne resepte. Ons voel sterk daaroor dat alle resepte in Landbouweekblad en in Landbou Boerekos toeganklik moet wees vir ons lesers. Goeie kos, maar sonder vreemde bestanddele. Baie van ons lesers woon op plase of in klein dorpies waar hulle nie toegang het tot deliprodukte en spesialiteitswinkels nie. Dus maak ons seker dat ons resepte met alledaagse, bekostigbare bestanddele gemaak word.

Jy is ’n kosskrywer - wat is vir jou lekker daarvan om oor kos te skryf en wat is uitdagend? (Is dit nie soos die afneem van kos nie – mens moet beslis weet wat jy doen sodat mense die skepping wil eet – dit moet ware lusmakers wees?)

Alles omtrent my werk as kosskrywer is vir my lekker – die uitdagings (soos weeklikse spertye!) ook. As kosskrywers kry ons die geleentheid om kreatief te wees, tyd in die kombuis te spandeer en om te skryf – al my gunstelinge. Ek het op ’n plaas grootgeword en boerekos en plaasprodukte was van kleins af deel van my verwysingsraamwerk, daarom is dit nie vir my moeilik om vir Landbouweekblad te skryf nie. Dit is my mense – ek verstaan die mark. Ek was baie jonk toe ek aangestel is as kosredakteur by Landbouweekblad en aan die begin was dit nogal intimiderend om kosdemonstrasies te doen of kosartikels te skryf vir mense wat al baie langer as ek kosmaak!

Ek sien jy het ook ander boeke geskryf - wil jy dalk nog hiervan vertel? Hoe verskil Landbou Boerekos van ander boeke waarby jy betrokke was?

My eerste kookboek, Onthaal, het in 2004 verskyn en daarna was daar ’n reeks kinderpartytjieboeke saam met Bernice van der Merwe. Ook nog twee kookboeke vir Landbouweekblad. In 2016 het ek Plaaskos geskryf, die boek wat my die naaste aan die hart lê – oor die kos waarmee ek grootgeword het en wat ek in my ma en oumas se kombuise leer ken het. Die styl van die resepte in Plaaskos is baie dieselfde as die resepte wat ek vir Landbouweekblad en vir Landbou Boerekos skryf – boerekos, plaaskos is wat ek ken en waarvoor ek lief is.

Wat is jou gunstelingresep in die boek? Kan jy dit dalk met ons lesers deel?

Dit is onmoontlik om net een te kies! Maar ek het vanmiddag die gebakte kersiekaaskoek met sjokoladekors (bl 97) gemaak met ’n bakkie kersies wat ek in die vrieskas gehad het, en ek het al vergeet hoe lekker die resep is. Die kersieseisoen begin een van die dae – dis ’n fantastiese somernagereg of iets soet om vir teetyd te maak.

http://www.humanrousseau.com/Books/20467

The post <em>Landbou Boerekos</em> deur Arina du Plessis: van die plaas na die tafel appeared first on LitNet.

Armand Aucamp en Du Toitskloof kook kaal

$
0
0

Wanneer een van die land se begeerlikste celebs ’n kookboek maak en ’n kelder met eindelose toekennings agter hulle naam besluit om saam te speel, dan kook dinge, en nie net in die kombuis nie.

Op 9 November het Armand Aucamp, Du Toitskloof Wyne en LAPA Uitgewers ’n deel van The Stack, ’n restaurant in die Kaap, oorgeneem om gesonde kos en heerlike wyn te vier.

Armand Aucamp is ’n ster. Kykers van Boekklub kan nie genoeg van hom kry nie, in Stroomop het hy sy moses teëgekom en menige vroue het gedroom daarvan om daardie lyf op te tel en te laaf ... Hy is ook die aanbieder van “Afrikaans is groot” en was onlangs weer te sien in die Fugard-teater se Shakespeare in love. ’n Hengse klomp manne wil naby hom wees, ander wil weer soos hy wees.

Om mooi te wees, is harde werk. Armand is mooi, en hy werk daarvoor. Ruiterlik erken hy egter, daar voor almal in The Stack, dat sy kookboek, Armand kook kaal, uit ydelheid gebore is. ’n Model moet dikwels hemp uittrek vir ’n foto. Dan moet jy goed lyk.

Vir Armand het sy lyf aanvanklik nóg meer werk gekos. Hy stel egter baie belang in die wetenskap en in biologie en het hard gewerk daaraan om die regte dieet te probeer volg.

Aanvanklik het hy gedink Noakes is mal toe die bom bars oor die laekoolhidraat-hoëvetdieet. Tog het Armand besef dit sou dom wees om nie te probeer nie, al was dit dan ook om vir Noakes eens en vir altyd verkeerd te bewys. Toe probeer hy Noakes se idees. Dit het vir hom gewerk.

Die probleem was dat daar nie juis pasklaar banting-maaltye te koop is nie, en hy begin toe self sy gesonde kos kook. Sy ma het hom van kleins af touwys gemaak en omdat Armand so wetenskaplik dink, kon hy ander se resepte aanpas by sy nuwe dieet.

Oor ’n paar jaar het Armand 100 laekoolhidraatresepte, wat banting- of keto-vriendelik is, gekook en neergeskryf.

Toe LAPA se Marida Fitzpatrick hom bel en sê: “Ek hoor jy maak ’n kookboek,” was die skrif reeds op die papier.

Vir 10 dae het Armand en ’n aantal vriende sy ouerhuis oorgeneem en 10 resepte per dag gekook, gestileer en afgeneem. Armand het die kos self voorberei. Marcelle van Rooyen het dit gestileer en Donna Lewis het die foto’s geneem.

Armand het juis sy boek opgedra aan sy ouers, Petra en Chris. Hulle was dus ook by die geleentheid.

Armand kook kaal is nie net ’n mooi boek nie, dit lok ook goeie reaksie uit. Tim Noakes sê self: “Sonder twyfel een van die beste laekoolhidraat-kookboeke ter wêreld. Armand verskuif grense!”

Ed Beukes, Du Toitskloof Wyne se bemarker, het Armand genader en gesê Du Toitskloof glo in ’n gesonde leefstyl en in boeke. Du Toitskloof borg immers reeds die Eerste Slukkie op LitNet en is ook betrokke by die US Woordfees se kortverhaalbundel.

Johan de Wet, 'n direksielid van Du Toitskloof Wyne, het ook die geleentheid bygewoon.

So, op 9 November 2018, het Armand smuldisse gekook en Ed het Du Toitskloof se pryswennerwyne saam met elke dis geskink.

Dit was ’n smaaksensasie.

Die aand is geopen met Armand se geroosterde Midde-Oosterse sade (bladsy 33) en die Quest Méthod Cap Classique uit die Du Toitskloof Premium-reeks.

Volgende was Armand se kaastjips (bladsy 50) en Du Toitskloof se Land’s End Sauvignon Blanc.

Armand se haloumi-vingers en artisjokdoopsous (bladsy 34) is bedien met ’n yskoue Du Toitskloof Pinotage Rosé.

Armand was voortdurend aan die gesels met die kombuis.

Vir die vegetariërs het Armand sampioensop (bladsy 84) gemaak en Ed se wynkeuse was ’n volronde versnit, die Du Toitskloof Dimension.

Die aand se musiek was analoog.

Pret was die wagwoord; gesond wees en kwaliteit as tema.

Heerlike soutterthappies (bladsy 75) is bedien saam met Du Toitskloof se Land’s End Syrah.

Ed het ’n groot kanon, die Quest Heroes Journey, uitgehaal om saam met die lamsvleis-koftas (bladsy 158) bedien te word. Dié wyn is ’n Bordeaux-styl versnit en het goud gewen by die 2018 Veritas-toekennings.

Armand hou van ’n lekkerny en het moeite gedoen om ook gesonde, laekoolhidraathappies vir soettande te ontwikkel. Ketoklapperstafies (bladsy 206) is bedien met ’n Du Toitskloof Red Muscadel, een van Du Toitskloof se mees bekroonde wyne.

Armand se Sjokoladebruintjies (bladsy 202) en die Du Toitskloof Cape Ruby het die aand afgesluit.

Die geleentheid op 9 November was vir uitgesoekte gaste in die pers, die teater- en  wynbedryf, maar hou Armand en Du Toitskloof se sosiale media dop, want hulle gaan op verskillende plekke deur die land hierdie idee herhaal en enige een kan kaartjies koop.

En natuurlik, koop die boek en kook daaruit. Die resepte is maklik om te maak. Du Toitskloof se wyn is by goeie winkels, ook op die internet te koop. Besoek hulle gerus by www.dutoitskloof.co.za en maak van hierdie pryswennerwyne jou eie. Du Toitskloof kan landwyd aflewer. LAPA ook.

The post Armand Aucamp en Du Toitskloof kook kaal appeared first on LitNet.

Bibi Slippers kook uit The South African Vegan Cookbook deur Leozette Roode

$
0
0

Foto's: Bibi Slippers

Die Engelse benamings word by elke foto behou, sodat die gereg maklik is om in die boek na te slaan.


The South African Vegan Cookbook
Leozette Roode

Human & Rousseau
ISBN: 9780798177108

In 2010 het ek ná ’n tweejaarverblyf in die buiteland na Suid-Afrika teruggekeer met ’n stapel vegan-kookboeke onder die arm, en ’n ferm oortuiging dat ’n plantgebaseerde dieet die mees etiese manier was om in die 21ste eeu jou liggaam te voed. My etiese oortuiging het nie getaan nie, maar die gesukkel om die vreemde bestanddele wat in die kookboeke genoem word, in die hande te kry, gekombineer met die gesukkel wat uiteet en sosialiseer afgegee het, het my binne ’n jaar laat terugkeer na my “gewone” vegetariese dieet, wat eiers en suiwel ingesluit het.

Einde 2017, nadat ek Yuval Noah Harari se Sapiens gelees het, het ek besluit om terug te klim op die vegan-wa. Die tyd was ryp, die wêreld aan die verander, Suid-Afrika ook aan die bykom. Dié keer gaan dit heelwat makliker: daar is baie meer restaurante wat veganvriendelik is (of selfs uitsluitlik vegankos bedien); die konsep van plantgebaseerde kos skrik nie meer vriende, familie of geliefdes af nie; en die meeste van die bestanddele wat in die ingevoerde kookboeke genoem word, kan deesdae met ’n bietjie moeite in plaaslike supermarkte of spesialiteitswinkels opgespoor word. Nogtans was ek besonder opgewonde om op Instagram te sien dat Human & Rousseau ’n vegankookboek spesiaal vir die Suid-Afrikaanse mark uitgee: The South African Vegan Cookbook deur Leozette Roode is ’n welkome toevoeging tot enige versameling vegan- en vegetariese kookboeke, veral omdat die bestanddele bekend is en sommer maklik in enige Checkers, Woolworths of Pick n Pay se rakke te vinde is. Jy kan hierdie een gerus op sy baadjie takseer: die helder, vars en heilsame dis op die voorblad gee ’n goeie aanduiding van wat binne-in is – maar dis ook nie net “bokkos” (soos my pa sou sê) nie. Die veganbraairesepte en veganalternatiewe vir Suid-Afrikaanse gunstelinge soos melktert en piesangbrood beteken dat vegans nie meer droëbek om die vuur hoef te sit of wye sirkels om die tafels by ’n kerkbasaar hoef te stap nie.

Die boek word afgeskop met ’n vinnige oorsig van Leozette se eie reis tot by ’n plantgebaseerde dieet, en ’n Vegan 101-afdeling waarin sy verduidelik wat dit beteken om vegan te eet, en waarom mense besluit om dit te doen. Daar is ook ’n nuttige lys van webtuistes en Facebook-bladsye waar addisionele inligting oor plantgebaseerde kos te vind is, en ’n reeks algemene vrae oor die veganleefstyl met Leozette se antwoorde daarby. Sy lys ook die kombuisgereedskap wat jy nodig het om die resepte te maak, asook veganvriendelike vleis- en kaas-alternatiewe, jellie, wyn, mayonnaise, sjokolade en koekies.

Die resepte is in tydsgrepe verdeel: resepte vir vroegoggend, snack-tyd, ligte middagetes, teetyd, braaityd, vroegaand, aandete en laatnaghappies. Die kosfotografie is helder en aanloklik, en maak dit duidelik dat vegan-geregte allesbehalwe saai is.

Foto van die Overnight Oats

Uit die ontbytkosse het ek die Chocolate Peanut Butter & Coffee Smoothie (bl 26) gemaak, en sommer herhaaldelik die Chocolate Overnight Oats (40). Ek gaan nie maak asof enigeen van hierdie geregte naastenby so mooi soos Leozette s’n gelyk het nie, maar dis heerlik, en boonop báie maklik.

Nog ’n foto van die Overnight Oats

Uit die ligte middagetes het ek die Earthy Brown-rice Medley gemaak – ook werklik maklik en met geen eksotiese bestanddele nie. Ek probeer altyd gaar bruin rys in die yskas hê om net dinge by te gooi vir middagetes soos dié, so ek het sommer die lensies in die resep met die geblikte soort vervang om tyd te bespaar, en my gaar rys saam met die res van die groente in die pan gebraai. Ek sien uit daarna om ook nog die lasagne en die Mediterreense pesto-pasta te probeer – die foto’s van dié geregte lyk heerlik!

By die teetydresepte het ek besluit om alles uit te haal en sommer ingespring met die Thyme, Cinnamon & Orange Sponge Cake (98).

 

 

Die koek

Leozette se koek

My koek

Die feit dat my koek nie ’n rasende sukses was nie, het waarskynlik nie soveel met die resep te doen as met die feit dat ek nie resepte baie goed volg nie. Ek sou graag wou sien wat ’n meer gesoute bakker met dié resep uitrig – maar my koek sou kon kwalifiseer om in die annale van die webwerf CakeWrecks.com opgeneem te word. My bure het wel daarvan geëet en hulle leef nog, dus is alles nie verlore nie. Diegene wat suiker vermy, of gewoond is aan supergesonde veganresepte wat nie van geraffineerde suiker gebruik maak nie, sal hierdie resep dalk te soet vind. Ek sien uit daarna om die skons en sjokoladetert te probeer maak (sodra ek van die mislukte koekbakkery herstel het).

Crispy Baked Tofu

My poging tot Crispy Baked Tofu (136, in die vroegaand-afdeling) was ook ’n flop – die tofu het aan die pan vasgeplak, en uiteindelik meer soos roereier gelyk as soja-repies. Lewensles: As die resep vra vir Maizena en baksproei, moenie dink jy kan daarsonder wegkom nie.

 

Die proses om die nachos te maak.

Nachos

Nachos met kaserige sous

Nachos met bone en suurroom

Die vegan-nacho’s was egter ’n groot treffer. Die kaassous is vreeslik lekker, en vir iets wat nie kaas bevat nie, werklik baie kaserig! Die suurroom was bietjie te veel – ek sal daardie sousreseppie halveer as ek weer die nacho’s maak – maar verder het ek behoorlik gesmul aan hierdie dis, en genoeg van die bonemengsel oorgehou om vir my ook die avo-en-bone-roosterbrood (36) te maak. In hierdie afdeling is daar ook ’n burgerresep wat sommer Quorn se Hot and Spicy patties uit die boks gebruik (132) – ek gaan dit beslis nog maak, en wil ook my hand aan die Mac and Cheese Bake (128) waag.

My twee gunstelinggeregte uit die boek is beide uit die afdeling getiteld “Let’s wine and dine” – en hierdie kos is so geurig dat selfs jou vleisetende skoonma waarskynlik sal swig. Die Vegan Butter “Chicken” with Quorn is so lekker dat ek dit nou al drie keer gemaak het.

Vegan Butter "Chicken"

Dis ’n wonderlike, vertroostende gereg met diep geure en verskillende lae smake, en die Quorn-vleisalternatief kan mens by enige Pick n Pay vind. Die Rosemary Mushroom Risotto (162) is Master Chef-waardig.

Ek het ook die Rainbow Rolls with Marinated Tofu (166) gemaak, maar ek dink nie ’n kombuisleek soos ek kan uit die verduideliking in die boek begryp hoe om ’n ryspapierrolletjie behoorlik te vou nie. Myne het dus glad nie aanloklik gelyk nie, maar hulle was baie smaaklik. Ek sal maar vir ’n klassie gaan om uit te vind hoe mens ’n rolletjie soos ’n kosstilis vou.

Die Engelse uitdrukking “the proof of the pudding ...” is hier van toepassing: die resep vir Oreo Peanut Butter Truffles (180) het ek ook al drie keer gemaak, en werk toe gevat, vir die bure uitgedeel en na ’n piekniek geneem om mense te beïndruk. En hulle wás beïndruk! Weer eens soet genoeg om jou diabetes te gee as jy jou aan die hele bak vol sou vergryp, maar weer eens ’n bewys dat vegans hulself nie al die lekker dinge in die lewe hoef te ontsê nie.

As jy nie ’n groot kosmaakgeesdriftige is nie, koop vir jou The South African Vegan Cookbook net om na die mooi prentjies te kyk, en vir die naslaangids agterin wat vir jou sê waar jy kan gaan uiteet as jy vegan is, of vegans vir ete moet uitneem. Maar moenie verbaas wees as die prente jou kombuis toe lok nie – as jy weer sien, bedryf jy dalk ’n vegan-kos-Instagram, of lewer jy vegan-roosmarynkoeke by die tuisnywerheid af. (Wat?! ’n Meisie mag tog seker droom.)

  • Foto’s: Bibi Slippers

The post Bibi Slippers kook uit <em>The South African Vegan Cookbook</em> deur Leozette Roode appeared first on LitNet.


Daar’s ’n engel in my koskas: ’n onderhoud met Willie Strauss (en twee resepte)

$
0
0

Daar's ’n engel in my koskas
Willie Strauss
NB-Uitgewers
ISBN: 9780798177498

Hallo Willie! Geluk met Daar is ’n engel in my koskas. Jou boek is ’n lus vir die oog. Die roomys en kersies op die voorblad lyk heerlik en die ander foto’s in die boek is ook mooi. Van die visuele gepraat: jy skryf in die voorwoord jy het as klein seuntjie gekyk hoe jou ma kos maak. Wil jy dalk vir ons lesers ’n blik op jou lewe gee – van kleintyd tot nou? Anders gestel: hoe lyk Willie Strauss se lewe, en vertel asseblief van jouself?

Ek het op ons plaas Vyfbeker in die Noord-Kaap grootgeword. My pa was ’n skaapboer gewees.

My ma was een van daai mense wat lekker kon kosmaak. Niks fênsie nie. Gewone kos. Trooskos as ons naweke huis toe gegaan het. Daar was altyd iets lekker om te eet en sy het graag vir mense kos gegee. Jy het die hele tyd geëet. Skuinskoek, terte, koue boud met mosterdslaai. Dit het haar gelukkig gemaak. My liefde vir kos het daar op die plaas begin. Ek kook soos sy. As ek nou terugdink ... aan hoe ek "Afrikaanse treffers" geluister het in ons sitkamer met altyd iets te ete. Dit was die begin van my loopbaan in musiek en kos. Daar het die engele al my loopbaan vir my beplan, sonder dat ek dit besef het. Nooit gedink dat my loopbaan in ’n kosrigting sou gaan nie. Dit was ’n natuurlike beweging en ek geniet elke oomblik. Ek het drama studeer by Pretoria Technikon. Na ’n vertoning van "Van Berlyn tot Bapsfontein" het ek besef, dit is wat ek wil doen. Stories vertel met liedjies. As jy vryskut, doen jy mos alles. Ek beoordeel my jonglewe om aan kunswedstryde. Geniet dit om die jong talent te sien. Deesdae doen ek die Kook en Sing-produksie waarin ek my oorspronklike liedjies sing, stories lees en kosmaak. Die mense geniet dit en ek sien uit om volgende jaar by die US Woordfees te kom sing en kook! Magda Swart het my die geleentheid gegee om kosrubrieke vir Rapport Tydskrif te skryf. Sy het my aangemoedig om te skryf. Deesdae gesels ek gereeld op Pretoria FM en RSG oor resepte en kos en geniet elke oomblik daarvan. Om mede-aanbieder van "Kos is oppie Tafel" te wees is vir my ’n fees om te doen. Hoe meer ek kan doen en my besige kop aan die gang hou, hoe beter vir almal om my ... 

Kerrievis

Rondom smaak. Waarom ’n kookboek en watter rol speel kos in jou lewe?

Die kombuis is die plek waar ek regtig gelukkig is. Bella, my bulterriër, is by my voete en proe graag wat ek bak en brou. Ek is nie ’n opgeleide sjef nie. Ek maak net kos omdat dit vir my lekker is. Min dinge is vir my so lekker om te sien hoe mense my kos geniet. Ek moet erken ek sal eerder mense na my huis toe nooi as wat ek by ander sal gaan eet. Ek hou van my sinkhuis. Is my veilige hawe. Ek het lank gedroom om my eie kookboek vas te hou. Die eerste keer toe ek die boek in my hande vashou, het ek die geveerdes bedank. My wens is regtig dat mense lekker trooskos en hartskos saam met die engele in hulle kombuise gaan kook. Dit was vir my belangrik om resepte te kies wat gewone mense kan kook. Nie bestanddele wat jy sukkel om uit te spreek nie. Kos waarmee ons grootgeword het. Saam met my kosstories wil ek jou graag lekker laat eet. Ek is baie bevoorreg dat my manuskrip in die hande van Annake Müller van NB-uitgewers beland het. Sy het my droom nog mooier en spesiaal gemaak met haar kundigheid.

Die reuke van kos speel ook ’n rol, of hoe? Dalk kan jy vertel watter geure bly jou by – van kleintyd tot nou.

My ma is ’n paar jaar gelede oorlede. Sy was so opgewonde toe ek aan die manuskrip begin werk het. As ek haar mis, dan bak ek skuinskoek of anysbeskuit. Die reuk van anys laat my aan haar dink en so nooi ek die herinneringe na my sinkhuiskombuis toe. Van die knie van die deeg af, gesels ek met haar. As daai beskuit uit die oond kom ... breek ek stukke af en geniet met botter, vyekonfyt en biltong soos sy dit altyd vir ons gegee het. Die smaak maak die verlang beter. Kwepers, vye en granate is my ander groot swakpunt en ek is daarvan oortuig dat dit die engele se spesiale vrugte is.

Wortelkoek

Watter resep in hierdie boek is jou gunsteling? As jy een of twee moet uitsonder. 

Ooo, genade. Dit is moeilik. My kerrievis is op die oomblik my gunsteling, veral in die hitte. Ek kan dit die hele dag eet. Die wortelkoek is my ander gunsteling. Dit is regtig ’n jir-like klam wortelkoek vol vreugde.

Wat is jou wense vir Kersfees vanjaar?

Elke jaar dié tyd is vir my ’n stilwordtyd. Om in te asem en die jaar te onthou. Die sleg te vergeet. Dankbaar te wees vir so ’n geseënde jaar. My wens vir Kersfees is engele om elke mens – en borde vol kos, harde lag en stilte binne jouself.

The post <em>Daar’s ’n engel in my koskas</em>: ’n onderhoud met Willie Strauss (en twee resepte) appeared first on LitNet.

Anatoli by Tayfun Aras: a book review

$
0
0

Anatoli
Author: Tayfun Aras 
ISBN: 9780798174664
Price (incl. VAT): R 375.00
Format: Soft cover, 224pp

This recipe book might not have the type of hip and buoyant appeal you’ll find in titles like Armand kook kaal, but that’s alright, because you’re already well-versed in judging a book by its cover.

This one boasts a decorative shish set (or skewer set), suggesting that you’ll find something ancient and time-honoured inside. And it does just that, with a glimpse into a culture that is both robust in purpose and romantic in craft. Just as examples, you might not know that Turkish breakfasts are robust; and flip to page 148 for one of the most romantic photos of rice pudding you’re likely to encounter (even Pinterest doesn’t come close).

Anatoli by Tayfun Aras is not only a recipe book. It is a mini-memoir of his creative culinary life and a hearty diary of this much-loved niche restaurant in Cape Town, which was established in 1984.

Bevan Christie, original proprietor, offered the sale of the restaurant to Tayfun in 1998. In 2003, Tayfun was able to act on that “call of destiny”, as he describes it. The text is gently infused with a sense of belonging; recipes by Tayfun’s family are scattered throughout, and the snippets on his family life take one into the heart of his home without being overly explicit or tedious in the style of writing that many food bloggers adopt. This illusive and romantic invitation into friendship and family life is a successful way to sell a book on food. Many chefs employ it; attention-grabbers like Evita Bezuidenhout and Jeremy Mansfield apply it explicitly. The personal angle is not a vital approach in a cookbook, but very appropriate in this case: the target reader is likely to be a restaurant patron and wants to be invited from the table to peep behind the scenes.

It’s a handsome book. The photography is dashing, the artwork distinct, the paper on which it is printed a tactile delight, and the binding durable.

Anatolia is a region in Turkey, where Tayfun (pronounced typhoon) was born. Not only will you take a brief historical tour through the culinary delights of the Ottoman Empire, which had its seat in Anatolia, but Tayfun Aras gives away some of Anatoli Restaurant’s long-cherished secrets in this book – like the recipe for their bread, the vital accompaniment to the mezze trays.

Marmaris on toast with grilled aubergine
Photo: Elsibe Loubser McGuffog

The book is beautifully organised according to courses, but there’s more. I loved that it has a visual glossary of typical Turkish ingredients near the front, as well as a separate section on tea and one on coffee. Its gestures of welcome and departure are authentic: your read will start off with Tayfun’s personal story (“My culinary journey”), and towards the end of the book he shares his home-cooking. There is even a chapter on the national alcoholic beverage, raki, just before the chapter on desserts. The book is well-structured, but not entirely predictable. Many of my other cookbooks start with chapters called by more bookish terms (“Introduction” or “Foreword”). The only bookish word on the contents page is the word “Index”. The style of writing is plain and accessible, but not too colloquial. But what about the recipes?

We started with the “Borek” (filo pie) on page 196. I liked the mince filling; it’s oily and tasty and goes far. It was perfect as picnic food. Use a shallow dish to ensure the pastry browns on top.

Next up was “Chicken with orange” (112), except that I substituted the chicken with duck (organic, of course), increased the liquid, increased the cooking time and added sweet potatoes towards the end of cooking. I had to substitute nigella seeds with cumin seeds and currants with raisins. It still tasted out of this world! I have since found currants (which are apparently in low supply due to the drought in the Western Cape) at Wellington Dried Fruit (23 Main Road, Wellington), and you can get nigella seeds from Atlas Trading in Cape Town.

Then, I made “Marmaris” (66). I used what I had: half black olives and half pimento-stuffed green olives. For the sundried tomato requirement, I used half dry and half soaked in olive oil vinaigrette (which one gets at supermarkets). We ate the Marmaris on toasted ciabatta with grilled aubergines alongside. I saved some of this mezze to have on spaghetti the next day. No parmesan needed. It was divine! And, come to think of it, it’s vegan, too.

Circassian-style chicken pâté
Photo: Elsibe Loubser McGuffog

Then, we made the “Circassian-style chicken pâté”. I was a bit worried about using an entire chicken (what if my family didn’t like it?), so I worked backwards: I reserved half the meat of a chicken I had roasted with garlic, herbs and lemon. I also saved the roasting juices and the bird’s carcass for boiling the carrots, onion, black pepper, clove and bay leaf. My reduction was about 500 ml. Thereafter, I followed the recipe as it stands. Even though I had only used half a chicken, it still produced enough pâté for three dinner parties. The taste? It’s comfy food with a subtle flavour. You’ll need extra olive oil to swirl over the top, and you can dust it with paprika before serving. It was great with our favourite gluten-free maize chips. Did my family like it? Oh, yes! Even my four-year-old.

Then, I tried the “Köfte” (72). I kept them round, but didn’t deep-fry them, to save on oil. They didn’t break apart during cooking. The tarator sauce was a perfect accompaniment; it’s also a great vegan sauce with beetroot salad or even falafel. I want to make the köfte again with Tayfun’s tomato sauce (also page 72); it takes 100 g butter, so it must be delicious! As an aside, chef Jonno Proudfoot (of Tim Noakes and banting circles) approves butter in his original recipe book published in 2013. His latest Real meal revolution (available in bookstores since November 2018) still has butter on the green list. Lots of butter is, as you probably know, also vital in France – where you can buy 80% fat-free butter or purpose-specific butter to bake or to braai.

Like Mireille Guiliano (French cuisine) and Jamie Oliver, Tayfun Aras has brought us recipes that are stripped down – meaning they are accessible and simple to create. The design and layout of the book add to this accessibility.

Some methods surprised me. I’m accustomed to sealing meat over high heat in an oiled pan (for example, the recipe for lamb shanks). But I’m not accustomed to sautéing meat over a medium heat without any oil until it releases its own juices (for example, “Sultan’s delight” and “Lamb in yoghurt”). The result? I tried “Lamb in yoghurt” (98) – it is wonderful.

The other surprise in the recipes is the frequent use of dried herbs, such as dried oregano and dried mint. Using dried mint is a habit I kicked after discovering Jamie Oliver, but many people don’t make a habit of buying fresh herbs, and growing them can be frustrating in a drought. I’m rather pleased to be using dried herbs again; they really work in Tayfun’s dishes, such as the chicken kebabs (123). If you don’t have time to thread kebabs, try the kebab marinade on chicken wings for a braai.

I also loved finding recipes that serve cold or uncooked what the English (or even we in sunny South Africa) might typically serve cooked and hot. Some examples: stuffed mashed potato and chickpeas – a cold mezze (46), liver served with raw onion instead of cooked (48) and a cold spinach dish (57). These dishes got me excited about summer. And then, there’s the joy in the humblest of dishes, like the “Shepherd’s salad” (170) and “Parsley salad” (172).

The words “concoct” and “conjure” kept surfacing for me while I cooked from Anatoli. It probably has to do with the experimental feeling one gets when making the mezzes, and the magical-carpet-ride visual of the decorative bowls, cooking utensils and soft furnishings carefully photographed for the book.

Tzatziki with gluten free maize chips
Photo: Elsibe Loubser McGuffog

A Turkish carpet seems entirely familiar if one comes from an Afrikaans South African home. The thing is, though, in South Africa we tend to confuse Greek, Lebanese and Turkish cuisine if we don’t come from those cultures. This book helped me to recognise some of the differences.

My criticism of the book is small and has to do with the text editing towards the back of the book:

In the section on Turkish coffee (160), I got really confused because the text lacks a specific reference to the cezve. To figure it out, I asked someone who has made Turkish coffee: “The method is to mix a coffee cup of cold water with one teaspoon coffee and sugar to taste in a cezve.”

The sections on baked products (the Ramazan pidesi, the pide and the simit) were also difficult to follow, despite the descriptive photography. I think the text could have been tweaked. Or, perhaps, a YouTube demonstration would help.

The copious quotes – pertaining to food and the human experience – deepen the cultural journey. The original Turkish wording is graphically beautiful, and the English text provides literal and figurative explanations. I nodded in agreement when reading this quote: “Every brave man has a different way of eating yoghurt” (people sort out their problems in different ways). And this: “The anxiety of the shepherd is butter, the fear of the goat, his life.” The latter not only puts petty problems in perspective, but devises a statement of gratitude to the animal kingdom, which is so important in meat-eating cultures like Turkey and South Africa.

And then, there is this quote: “Let’s eat sweet and converse sweet” – this Turkish saying is mentioned in the foreword to the desserts section. Good books change one’s life. I now serve dessert after every meal in our home, not to heighten excess but to enhance family time and traditions. My presentations have become smaller, and tastes are infused with nuts, fruit and honey.

Jamie Oliver changed my cooking for good in a similar way by punting relaxed cooking and the importance of herbs. The book Anatoli has, in this short time, become a standard on my kitchen shelf, next to my books by Jamie. I must say, however, that I’m pleased that Tayfun does not adopt the colloquial style of referring to ingredients as “your” onion and “your” garlic, as many chefs do, including Jamie Oliver. (It’s unnecessarily personal.)

Being from Cape Town, I found that the book’s nostalgic value is worthwhile in itself. Yet, I am pleased I did not only judge this book by its beautiful images, but took time to read it. I am likely to use it in its entirety.

The post <i>Anatoli</i> by Tayfun Aras: a book review appeared first on LitNet.

Klankbord op die TV-spyskaart: ’n onderhoud met Ilse van der Merwe

$
0
0

Ilse van der Merwe (foto's verskaf)

Ilse van der Merwe vertel vir Naomi Meyer van haar program Klankbord wat binnekort op Via TV uitgesaai sal word.

Ilse, ek sien jy gaan binnekort 'n program op die TV hê met die titel Klankbord. Wil jy dalk vertel hoekom die titel so van pas is? Waaroor handel die program?

Die reeks is 'n samekoms van twee kreatiewe wêrelde: musiek ("klank") en kos ("bord"). In elke episode laai ek 'n topmusikant op en ons reis na 'n toprestaurant-bestemming waar die sjef die uitdaging kry om een van die musikant se mooiste liedjies as 'n keurige bord kos te interpreteer. Die "mini-roadtrip" vind plaas in 'n BMW X4 en die gesprekke op pad na die bestemmings is gemaklik, informeel en somtyds baie snaaks. Die kos wat voorberei word, is "next-level" – ons het soos konings geëet. Die verfilming van die reeks was 'n absolute plesier en 'n geweldig verrykende ervaring vir my op 'n persoonlike vlak, spesifiek agv die mense. 

Ek is aanbieder, inhoudsvervaardiger en ontwikkelingsvervaardiger in die reeks. Die konsep is myne en Carien Loubser s'n. Ek het die naam uitgedink. Vervaardiger: Whippet Films. Konsulterende Vervaardiger: Carien Loubser. Regisseur: Geoff Butler.

Jy het 'n agtergrond met musiekmense (en persoonlike verbintenis met 'n musikant). Dalk kan jy eers daaroor vertel, en dan ook oor jou reis met kos.

Ek het vir 10 jaar in die musiekwêreld gewerk as besprekingsagent en event-organiseerder, meestal in die rock 'n roll-genre, maar nie uitsluitlik nie. Vandat ek agt jaar gelede 'n loopbaanskuif gemaak het na die koswêreld, was dit vir my ooglopend hoe baie ooreenkomste daar is tussen sjefs en musikante – dis twee kreatiewe wêrelde wat ewe "rock 'n roll" is, en waarin beide sjefs en musikante aan dieselfde genadelose werksure en kreatiewe uitdagings in die publieke oog blootgestel word. Aan die einde van 2010 was ek seker dat ek 'n skuif wou maak vanuit musiekbestuur na die koswêreld (verkieslik kos-TV), maar het my voet in die deur gekry met my kosblog www.thefoodfox.com in 2011. Dit het my agt jaar geneem om die regte konsep vir 'n TV-reeks op die planke te kry – daar was baie ander idees en planne tussendeur wat nooit die lig gesien het nie! Baie van die musikantgaste is oudkollegas van my vorige loopbaan, en baie van die sjefs is nuwe vriende wat ek oor die laaste paar jaar gemaak het, en vir wie ek geweldig baie respek het.

Wat kan mense op jou program verwag?

Klankbord is vars en nuut, en daar bestaan nie iets soortgelyks op Suid-Afrikaanse TV nie. Die konsep het ontstaan omdat ek iets wou skep wat 100% eie is aan my persoonlike agtergrond en ervarings, en iets waarmee ek op 'n outentieke manier kon identifiseer sonder dat dit 'n kopie is van iets anders. Mense het al kos en musiek "pairings" hier en daar gedoen, maar nie op hierdie skaal of in hierdie formaat nie. Die reeks is 'n viering van Suid-Afrikaanse talent en kreatiwiteit, asemrowende bestemmings, pragtige musiek en ongelooflike kos. Ek voel dat die reeks ook "fine dining" meer toeganklik maak, omdat jy die sjefs ‘n bietjie beter leer ken en in hul eie woorde hoor vertel hoe hulle by hul idees uitkom en dit kreatief op 'n meesterlike vlak uitvoer. Ek het self ook gevind dat ek van voor af weer plaaslike musiek ontdek en waardeer het – daar is ongelooflik mooi liedjies in die reeks. Die liedjies vorm die basis van die tema vir elke episode, en dis gewoonlik 'n tema van emosie, bv verlange, vergifnis, hoop, liefde, 'n hunkering na kinderdae, of selfs donkerder temas soos depressie en persoonlike trauma. Daar is egter ook geweldig baie humor in die reeks, en die kos wat gemaak word, is 'n absolute inspirasie.

NUWE REEKS: In die splinternuwe reeks, #Klankbord, is voorste rockers se bekendste liedjies die inspirasie vir ’n...

Posted by VIA TV on Thursday, 24 January 2019

Die naam van jou program is veelseggend, maar is musikante noodwendig nadenkend oor wat hulle eet? Is hulle nie dalk eerder ouens wat baie drink en minder aandag gee aan kos nie? Wat was jou ontdekkings?

Musikante kan nie almal oor dieselfde kam geskeer word as dit kom by kos en drank nie. Sommige is baie ingelig oor kos en restaurante, sommige weer glad nie. Baie van my musikantgaste drink glad nie (of het opgehou drink); ander het 'n glasie wyn of bier baie geniet. Om matigheid voor oë te hou is baie algemeen onder top-rockers deesdae – veral soos mense ouer word en graag op 'n langlewende loopbaan wil fokus. Baie van my musikantgaste is passievol oor onthaal tuis, en braai veral graag.

Wanneer begin die program op Via en is daar heruitsendings sodat mense dit op 'n tyd kan kyk wat hulle pas?

Episode 1 word Woensdag 6 Februarie 21h30 op Via uitgesaai, met Francois van Coke en sjef Chris Erasmus van Foliage. Daar is heruitsendings op Sondagaande 21h30, maar ons het so pas verneem Klankbord sal ook op DStv Catch Up beskikbaar wees. Moet dit nie misloop nie!

  • Klankbord vertoon vanaf 6 Februarie 2019 op Via TV.

The post <em>Klankbord</em> op die TV-spyskaart: ’n onderhoud met Ilse van der Merwe appeared first on LitNet.

Murray’s food trails: Andringa Street, Stellenbosch

$
0
0

Stellenbosch’s visitors, tourists and residents will certainly find a great deal of attraction in the area of Andringa Street, Stellenbosch, particularly the leg between Dorp and Plein Streets.

There is a great deal to discover there, and lots to do  ̶  everything from ice cream parlours, fashion boutiques, a book shop, to antique stores and a range of restaurants/eateries.

On streets lined with oak trees, which are a national heritage, one is assured of walking alfresco and close to nature under the beautiful oaks and, at the same time, experiencing the urban energy.

Andringa Street, lined with one of Stellenbosch’s principal heritage features – oak trees

At the heart of this area is the intersection of Andringa Street and Church Street, another of Stellenbosch’s favourite streets among tourists.

Perhaps starting from here and pacing oneself, one might find going either left or right to be a good way to go.

A point that immediately strikes one (lamentably so), however, is that this leg of Andringa Street is not lined with heritage buildings, as some of the other Stellenbosch streets are. For further details on these, go to “Plein Street, central Stellenbosch” and “Dorp Street, central Stellenbosch”.

A feature of Andringa Street is its sidewalk eateries – more than half a dozen of them, each with its own characteristics and specialities.

Craft Wheat and Hops serves artisan beer and tapas dishes from a small but tasty menu created by well-trained bakers and chefs. Patrons can sit at tables on the sidewalk, or inside, for a vibey meal with friends or colleagues. Telephone: 021 882 8069. Hours: Monday to Thursday 3:00 – 9:30 pm, Friday and Saturday 12:00 noon – 9:30 pm.

One of the eateries worth experiencing for its excellent table is the Stellenbosch Kitchen on the corner of Dorp and Andringa Streets.

It’s situated at the historic Stellenbosch Hotel, a landmark of the town. There, one can experience real, classic dishes from around the world, made as much as possible from local produce – from a spicy veggie burger to braised Karoo lamb, or fresh pan linefish with veggies in season. Choose to sit at tables outside or inside. Telephone: 021 883 2893. Hours: Monday to Sunday 7:30–10:30 am, 12:00 noon – 4:00 pm and 5:30–9:30 pm.

Fabio’s Gelato Restaurant, on the corner of Andringa and Church Streets, is more than just an ice cream parlour. See the menu here, from which you can select breakfast, lunch, wine and pizza – not just ice cream. It’s a great place to meet and is centrally located. Telephone: 021 886 5123. Hours: Monday to Sunday 8:00 am – 10:00 pm.

Africa Silks has an interesting history. The outlet at Stellenbosch is part of a nationwide operation. The company started when Ronel Swart began working with silkworms in conjunction with the South African government as a job creation initiative. Unfortunately, the government eventually closed down the project, as it considered it to be using up too many resources. Ronel took up the project herself, and travelled to Taiwan to learn more about the industry. Local demand for this product has increased greatly, hence a number of branches opening across South Africa. Telephone: 021 882 9701. 

Thérèse de Villiers showcases her fine and contemporary jewellery collection at her store, which is also online. Her trademark is to combine art and elegant design in her products. Gold and platinum are her medium, along with diamonds and a selection of precious gemstones. 

Shop times are Monday to Friday 10:00 am – 5:00 pm, Saturday 10:00 am – 2:00 pm, closed Sundays. The address is 7 Andringa Street, the telephone number is 021 883 3819 and appointments can be made at therese@theresedevilliers.co.za. For examples of designs and products from Thérèse de Villiers, visit the website

E Gallery at no 7 Andringa Street is a great treat for the visitor. It combines colourful decor with really lovely things to purchase as gifts and for home decoration. Opening hours: Monday to Friday 9:00 am – 6:00 pm, Saturday 9:30 am – 4:00 pm, Sunday 10:00 am – 3:00 pm. The telephone number is 082 909 1446. Many objets d’art are available at the gallery. This is an excellent venue for purchasing gifts to take home.

Pour La Vie sells Cotonnier cotton clothing and textiles. All products are designed locally and characterised by their product quality. Classic and current trends merge – with an Eastern twist – creating “a unique and relaxed range comprising vibrant colours, exotic prints and textures that are hand block printed on cool, breathable, 100% cotton”. The range comprises dresses, skirts, trousers, shirts, blouses, kimono gowns, kaftans, sarongs and scarves. The shop hours are Monday to Friday 9:00 am – 5:00 pm, Saturday 9:00 am – 2:00 pm; the address is 5 Andringa Street (near Dorp Street), and the telephone number is 021 887 3723 (email: plvstellenbosch@gmail.com).

Augenta at 7a Andringa Street manufactures homemade jewellery. The proprietor, David Evans, emphasises natural and rarer gemstones to create unique, handmade jewellery; yet, it’s simple and functional. Colour is essential for his design, as is consultation between the manufacturer and the client in order to get what you want. The phone number is 021 883 8288, and trading hours are Monday to Friday 9:30 am – 5:00 pm, Saturday 9:30 am – 2:00 pm, closed Sundays. Contact dylan@augenta.com

Jardine (1 Andringa Street; telephone: 021 886 5020) was closed on the day I walked down the street to take photographs for the site. However, it seemed to be popular on the days I looked in. View sample menus here. Lunch is served Tuesday to Saturday 12:00 noon – 2:30 pm, and dinner Tuesday to Saturday 6:00–8:30 pm. 

Stellenbosch Antiques at 17 Andringa Street has been dedicated to supplying “high quality antique merchandise for the past 40 years, and is the oldest antique store in Stellenbosch, making use of the same premises from which it began operating”. The majority of the stock is English and Continental furniture, with a selection of antique items, a vast array of oriental rugs and woven kelims, as well as silver cutlery, fine porcelain and Art Deco jewellery. There are some amazing bargains to be found here. The telephone number is 021 883 3917.

Courage and Candy at 18 Andringa Street displays its love for the “rebellious freedom of self-expression, ... [and] allows for recreating yourself every day”. It was founded in 2009 in the town and, after its initiation, it soon became known for sourcing well-established lifestyle brands in footwear and sports apparel. Trading hours are Monday to Friday 9:00 am – 8:00 pm, Saturday 9:00 am – 6:00 pm, and Sunday 10:00 am – 4:00 pm. The telephone number is 021 883 3029.

The Missing Sock is a laundry and same-day dry-cleaning operation, with a coffee shop attached, at no 20 Andringa Street; telephone: 079 481 7928.

While you wait for your laundry, under the portico (on the stoep) is a yellow bench on which to sit and enjoy some freshly ground coffee. Tribe coffee is served here.

There are certainly going to be surprises as you wait and watch, such as a yellow and white 1950 Ford Zephyr possibly driving past, resplendent in concours condition.

There is an Exclusive Books at 14 Andringa Street, with a wide range of travel and other books. Telephone: 021 886 9277. 

The Red Teapot Gallery is on the corner of Church and Andringa Streets. It offers funky, colourful, joyful, exquisite items, and is “so much, much more than your ordinary art gallery”, offering “an explosion of beautiful paintings, sculptures, jewellery, handmade objets d’art and designer cushions”. A phrase on its website reads: “If you walk into this gallery and don’t feel creative, you’ll never be creative in your life.”

Man’oushe is a Lebanese restaurant at 14 Andringa Street. Tables overflow from the restaurant onto the sidewalk, and it’s popular with students. The telephone number is 021 886 7545. It opens each day from 8:00 am to 9:30pm, except Sundays (12:00 noon – 9:30 pm). See items from the menu here.

Fidders specialises in designer lighting and is ideal to buy gifts to take home. This shop was founded in 1945 as an electrical repair shop and gifts outlet, and “has grown into one of the oldest landmark establishments in Stellenbosch”. Here, you can buy anything from fine glassware, tea services and a selection from the widest variety of paper serviettes, to designer lighting and decor, exclusive gifts and kitchenware. Email: info@fidders.co.za. Telephone: 021 886 4655. Trading hours are Monday to Friday 8:15 am – 5:15 pm, Saturday 8:30 am – 1:00 pm.

Love Wine is a quaint wine bar where a wide selection of wines is available; it is nice to sit outside on a lovely evening and try a selection of South Africa’s best. Telephone: 082 897 9757.

Wijnhuis in Stellenbosch has become an institution and pairs up with its sister restaurant in Newlands, Cape Town.

Dining on the portico, alfresco. Wijnhuis has an Italian-international menu.

.......................................

Stellenbosch
021 887 5844, 021 887 5833, 021 887 7196
Corner of Church and Andringa Streets 
Stellenbosch 
South Africa ‎
wijnhuis@mweb.co.za

Newlands
021 671 9705, 021 671 9706
Corner of Kildare and Main Streets 
Newlands 
South Africa
wijnhuisct@mweb.co.za

.......................................

There is a downstairs wine bar for those wanting to sample South Africa’s wines, particularly the local brand (left). Try different wines – a very big selection is available at the restaurant (right).

One of the specialities is the seafood pasta, divine with a crisp, dry chenin blanc.

Stellenbosch has much to offer the visitor and locals. Andringa Street has an intense concentration of shops, design and food, among other things, that can keep you going for many a day, come rain or shine.

  • All photographs are by the writer.

The post Murray’s food trails: Andringa Street, Stellenbosch appeared first on LitNet.

Murray’s food trails: Kalk Bay

$
0
0

Kalk Bay is a fishing town facing the sea, with a series of lofty mountains rising majestically into the sky behind.

The name “kalk”, meaning “lime” in Afrikaans, is where it gets its name from. The lime was extracted from burning mussel shells that washed up on the beach. Once the lime was extracted, it was used as building mortar.

The original kilns in which the shells were burnt unfortunately have not survived, but examples of similar kilns can be found along the West Coast, in the vicinity of Yzerfontein, approximately 85 kilometres north of Cape Town, off the R27.

Kalk Bay (Kalkbaai in Afrikaans) is conveniently situated on the railway line between central Cape Town and Simon’s Town. Undoubtedly, however, the principal landmark of Kalk Bay is its active fishing harbour, where a variety of freshly caught fish can be bought daily.

The foundation stone of the harbour was laid on 7 June 1913 by the minister of railways and harbours, Advocate Henry Burton.

However, other than its centring on the fishing industry, there is a long list of activities that this small seaside town has to offer, and it can keep the resident and tourist alike busy for ages.

Great eateries, antique shops and fashion boutiques flourish here, not forgetting Quagga Rare Books and Art, one of Cape Town’s most renowned antiquarian bookshops.

Popular among young surfers, Kalk Bay is famous for its “Kalk Bay Reef” a short way out into the bay, best in summer when a strong southeaster blows, and in winter with its northwester. It’s best known for its heavy barrel waves so popular with surfers.

There are a number of tidal pools for safe bathing, and walking along the esplanade is a great recreational pastime.

And, for those not eager to get their toes wet, whale-watching is a favourite among nature-lovers, when the southern right whales come into the bay to calve.

Behind the town, in the mountains, are famous walks along the slopes, with caves where there are wells for drinking fresh water, such as “Ronan’s Well”, which gets its name from Sir Walter Scott’s novel, Saint Ronan’s well.

There are plenty of parking bays along the main road of Kalk Bay; alternatively, parking in the harbour area is safe, for starting the tour from there. There is an exciting time ahead for visitors to Kalk Bay and for those turning out for some exercise and fresh air.

Or, if you plan on staying over, go to https://www.holidayapartments.co.za/Western-Cape/Cape-Town/Kalk-Bay/info and see what accommodation is available; this same site offers information about activities and restaurants. Or, you can phone 021 405 4500, fax 021 405 4524, email info@tourismcapetown.co.za or view www.cape-town-info.co.za.

To start, go to one of the tourist boards along the walkway at Kalk Bay, which stretches the entire length of the town. The history of Kalk Bay is nicely spelt out for the visitor on these boards, allowing them to appreciate the place’s rich historic value.

The walkway spans the entire length of the town; it is well-suited for summer, although fresh outdoor walks in winter can be invigorating. The walkways themselves are totally user-friendly and spacious, offering excellent views of the sea on the one side, and of the mountains on the other.

Spacious walkways stretch from one side of Kalk Bay to the other, offering excellent facilities for recreational walking or just sight-seeing – at places, with sight-seeing of the harbour and the mountains. Or, just come and enjoy fresh fish and chips from some of the local venues, such as Kalky’s, which is reasonably priced.

As already mentioned, Kalk Bay’s lifeline is its harbour, although few could dispute the importance of its other link, namely, its railway line, which runs between Simon’s Town and Cape Town.

Perhaps a good idea is to take the 10-kilometre train ride from Kalk Bay all the way to Simon’s Town, and back (10 kilometres one-way). The train ride will provide one with some beautiful scenery of False Bay along the way.

For an update on details for such a journey, go to http://www.capetown.travel/visitors/plan/getting-around/getting-around-cape-town/travelling-by-train/, which has the following to say: “While the railway system in Cape Town is mainly focused on commuter transport, the Southern Line Rail Route, which stretches from Cape Town to Simon’s Town, is highly recommended for visitors. The train stops at several beautiful suburbs and coastal villages along the way, and is an affordable option.”

The railway line between Cape Town central station and Simon’s Town has a regular schedule; hopping on at Kalk Bay and riding all the way to Simon’s Town, and back, can be a great way to spend the morning/afternoon/day.

The harbour at Kalk Bay has many activities for the visitor and resident alike. It’s very much a working harbour, with fresh fish landed on a regular basis (weather-permitting and according to season).

But, it also provides the angler a chance to fish off the harbour wall – not to mention the excellent seafood served from the eateries that are there. 

Anglers from the harbour wall casting their lines into the sea, hoping to catch fish

Angling – fishermen casting their line and sinker into the sea in the hope of catching rock fish – is a popular form of recreation here at Kalk Bay.

Many types of rock fish abound in South African waters, and fishermen can bring home the most scrumptious fish for the pan. One of the most sought-after fish is the kabeljou (technical name: Argyrosomus inodorus), which provides a wonderfully tasty dish, whether steamed in a pot, grilled in the oven or braaied on a grid over coals (in South Africa, cooking over coals is called “braaing”).

This tasty fish, as well as various other kinds, can be enjoyed with excellent white wine at a table in the Harbour House, in the actual harbour at Kalk Bay. This restaurant comes highly recommended for the fish-loving diner, and offers a wide range of fish, from the most exotic crayfish to the ordinary hake and chips.

………………………………………………………..

Recipe for preparing kabeljou
Here follows an original recipe for preparing kabeljou for four diners: get a nice medium-to-large-sized kabeljou, filleted and properly cleaned (not frozen – it must be freshly caught that morning and kept very cool at all times, from the place of purchase to the place of cooking; preferably, take a cooler box with ice layered on the bottom).
Wash nicely, and dry off with a towel. Place the whole fish in a (Pyrex) baking dish. Stuff the fish (in the tummy area) with large, white onion rings, celery and fennel.
Close the fish and bind it with cotton, using an extra-long sewing needle (disinfected).
Pour a little more than half a bottle of superior Sauvignon blanc into the baking dish. Cover it with tinfoil. Prepare the oven at 190 degrees Celsius/375 degrees Fahrenheit. Let it bake for 40 minutes.
Separately prepare baby baked potatoes; steam some courgettes and some carrots – all these are separately done, with no mixing of the vegetables in the cooking pots.
Sprinkle zest of lemon and butter over the potatoes, with their jackets (skins) left on. Leave the courgettes as they are, and, for the carrots, sprinkle over a few pieces of cut chives.
Take the remaining sauce (stock) from the Pyrex dish and, very slightly, thicken with rice flour – do not add salt – and this is then ready to serve from a gravy bowl.
Serve the fish with the vegetables and sauce, and enjoy with a crispy, chilled, yellow-white Cape Chenin blanc.
Serve with a few pieces of over-dry Melba toast.
Plan your own starter and dessert to work around the hero of the meal, which is the kabeljou.

………………………………………………………..

A wide range of fish caught from the boats (trawlers) that go out into the open sea to fish – Kalk Bay is a true fisherman’s village.

Fishing from the rocks (angling) is very different to the way fish are caught in the open sea (trawling), or from lines being thrown into the water, or even rod-fishing from a boat.

Fishermen making their living from trawling go out into the wide-open sea, where they spend a few days at a time, according to weather patterns and the season.

The harbour at Fish Hoek is one specialising in the catching of so-called pelagic fish, which are basically from the deep sea rather than from the rocks or the seabed.

These include fish such as yellowtail and geelbek. There are many different categories of yellowtail, the one from the Cape waters being the Seriola lalandi, which is visible in the above picture (the two on the far left); the geelbek is the one with the yellow around the jaw (the two in the middle).

The art of filleting fish is a delicate one, as in this way, excess bones – which can be an impediment when eating fish – are eliminated, and the diner is assured of eating viscera-free fish. The photo below shows a fish that has been flayed and filleted and is ready for cooking.

Yellowtail flayed and filleted at the Kalk Bay harbour

The sea area at Kalk Bay is never without its surprises. Here is a story of such a surprise for children, residents and visitors at Kalk Bay:

One day, Buffel arrived on the shores of False Bay, having sought refuge after many days of deep-sea diving. Buffel is a 1200-plus-kilogram southern elephant seal (Mirounga leonina) with a huge and imposing body, who chose the beaches of Kalk Bay to come to relax after his heavy fishing explorations, having gone as deep as 1,5 kilometres down into the abyss of the sea.

There is a massive colony of this species off Marion Island, 1 920 kilometres south-east of Cape Town. So, somehow, Buffel landed up in False Bay and on the beach at Kalk Bay – a rare sight!

Buffel is 4,2 metres in length, and is called an “elephant seal” because of his protruding nose. According to scientist Otto Whitehead, Buffel has sought the sunny weather, in which he can quietly moult, in order to groom himself and his new coat of fur. Go to https://www.capetownmagazine.com/elephant-seal for an update.

So, the question arises … how does he survive staying on the beach for four weeks without food? Or, is he just your everyday “beach bum”? According to Whitehead, these animals can survive on their large amounts of stored body fat.

Buffel has attracted thousands of kids to come and see him. And, according to Whitehead, the only likely way that you would otherwise get to view something like Buffel is if you ventured to Marion Island – or to the Subantarctic or Arctic.

The marked characteristic of Buffel is his proboscis – his protruding nose – which enables him to make a very loud sound. A proboscis is an elongated appendage protruding from the head – in the case of an elephant, the trunk; and, in the case of Buffel, you can see his protruding nasal area in the accompanying photograph.

He weighs seven times more than the polar bear, and swims down to almost two kilometres underwater, holding his breath for two hours, because of the large blood supply in his body that feeds enough oxygen to his brain and the rest of his body. Of all the mammals, only the sperm whale can go deeper down into the depths of the ocean, holding its breath for longer than two hours.

Buffel on the Kalk Bay beach (photo: Justin Fiske)

One will need to spend a limited time at the harbour at Kalk Bay, since, although there is so much to do here, there are several other interesting activities in the town itself. But, before leaving the area, take a look at the wonderful vista of the quaint town, and perhaps sample some of the seafood on offer at the Harbour House.

The view of Kalk Bay from the harbour: it’s very Mediterranean.

“Trawler” is the name of a boat that catches pelagic fish, here caught and brought to the Kalk Bay harbour.

Historically, there is much to relate about Kalk Bay, but one item cannot go unannounced. An article published by the Cape Argus explains a very close link between Kalk Bay and the sea:

An uprising against Spanish rule in the 1870s in the Philippines saw Filipino families making their way to South Africa and seeking refuge in Kalk Bay, which became home to about 200 families who settled in the area.

The descendants of the Filipino community still inhabit the area, yet the only indicator of their historic journey to the Cape was a single tombstone at the top of Boyes Drive, which served as the resting place of the Filipino settlers.

However, on Sunday 28 October 2018, the steps leading to the cemetery were honoured by Executive Deputy Mayor Ian Neilson, Philippine Ambassador Joseph Angeles and the Kalk Bay Historical Association, who renamed the steps Manila Steps.

The previously unnamed steps, on the corner of Quarterdeck and Kimberley Roads, were renamed to honour the Filipino fishermen who contributed to the fishing community and culture present in the area today.

This shows the strong links between Cape Town and the sea, and we need to be aware of some of the important less-known factors that contributed to the social and socio-economic fabric of Kalk Bay.

A very tragic example is the community of nearby Ocean View, which is a creation of the National Party’s apartheid policy from the 1960s.

It was created from farmland and fynbos terrain, and was where members of the so-called coloured population group were rehoused when forcibly removed from what were proclaimed as white-only areas in that region.

Many of the residents of Ocean View work in the fishing industry along the coast, providing their labour for this industry. Because it is seasonal, it brings with it vast unemployment, leading to poverty in the area.

Kalk Bay, a town tied to the sea, and on the rail links to Cape Town

One of the ways to promote economic sustainability in Kalk Bay is to capitalise on its scenic attributes and activities, for tourism to thrive.

Tens of thousands of tourists visit the place each month. Other than the features that have already been discussed, what else attracts them?

What follows is a series of photographs of places worth stopping at or visiting, although there are very many more:

All along the coastline at Kalk Bay, boards are available to explain important information about the place, as well as its history.

The Olympia Café has become a landmark, due to its freshly baked bread products and excellent coffee. Above the building is a contemporary art gallery.

For a whole list of cafes in Kalk Bay and environs, visit TripAdvisor.

For the collector of Africana or to find books on South African history, a must is Quagga Books.

Along the main road of Kalk Bay are several fashion shops – the shopper will need some time to visit them all.

The Harbour House is certainly for the classic diner wanting excellent seafood.

The Harbour House, for fish, is divine: the two photographs below show the proximity of the venue to the sea.

The Harbour House views of the sea

In recent years, Cape to Cuba has become a favourite among the younger generation of diners.

Cape to Cuba, a restaurant on the Kalk Bay beach

One of Kalk Bay’s most well-known eateries is the Brass Bell. It’s great for seafood lunches with excellent views of the sea.

The Brass Bell, Kalk Bay’s classic eating spot

Mural at the Brass Bell – at home at the sea!

View from the Brass Bell – like being on a Greek island

The Trading Post, a collector’s dream

For live theatre, go to https://www.kalkbaytheatre.co.za/.

Clearly, visitors and residents of Kalk Bay have much to do in this small little gem of a place, hidden away along the False Bay coastline.

There are several other places of interest along the same coastline, starting with Muizenberg and followed by St James, Fish Hoek and, finally, Simon’s Town.

Each of these places has its own charm, with new things to discover for the resident as well as the visitor/tourist.

  • All photographs, unless otherwise stated, are taken by the writer.

The post Murray’s food trails: Kalk Bay appeared first on LitNet.

Lanzerac Wine Estate: a treasured Cape Winelands experience

$
0
0
.........................................
“The big question stands: how did it get its name, the Lanzerac? How did she come upon the name?”
.........................................

The Lanzerac Hotel is today one of South Africa’s most elegant five-star countryside establishments.

Not only is it one of the country’s most treasured sites, but it also sports a Provincial Heritage Site grading.

Dating back to 1692, when it was founded, it continues to produce wines of quality, scoring very high on the international scales for their high quality.

Lamentably, parts of the main buildings were affected by a devastating fire on Sunday 28 May 2017, but they have subsequently been magnificently restored.

The restoration project completed, the hotel opened its doors to the public on 1 July 2018.

Today, visitors and residents have much to look forward to, and to do, on this estate, visiting its elegant bars, restaurants, deli, tasting venue and chic day-spa – let alone the setting, pools, walks and elegant gardens, trees, shrubs and lawns.

Possibly its greatest feature is the incredibly well-appointed suites and rooms, providing guests with the ultimate in style and comfort. 

The above photograph (not taken by the writer) is of the Lanzerac after extensions to the building by architects Kendall and Morris between 1921 and 1925. The buildings to the right are hotel rooms today, with matching gables, and the architecture mimics the Pieke mountains behind. By these extensions, what was actually a small manor house has been substantially enlarged. (Source: Melanie Attwell, architectural historian)

The estate was originally called Schoongezicht, meaning “beautiful view” – probably that of the mountains, as well as the valley that lies below.

Its initial owner was Isaq Schrijver, who had been a sergeant in the employment of the Dutch East India Company. It was the governor of the time, Simon van der Stel, who in the late 1600s opened up the area, granting 17 hectares of land to freed slaves Manuel and Antonio of Angola, Louis Bengal and Schrijver himself, with Schrijver getting the portion where the Lanzerac is today.

Schrijver went on to marry Elizabeth van Coningshoven, who lived on the farm while Schrijver went exploring for copper. He died in 1706, and a few years later, his widow married Jacob Groenewald, and their descendants kept the estate in the family for approximately 100 years.

The Lanzerac manor house, the gable of which was completed in 1830

The farm was then purchased by Coenraad Johannes Albertyn, who sold it in 1830 to Coenraad Fick. It was Fick who set himself up as the first “lord of the manor”, responsible for building – among other buildings – the iconic gabled homestead that one sees as one enters the majestic place.

It was Mrs Elizabeth Catherina (Katherina) Johanna “Kitty” English (née Devenish, born on 13 July 1846 in Somerset East, Eastern Cape) who purchased the farm in 1920, which probably initiated the period of gracefulness that the Lanzerac enjoys today.

She had been married to Frederick Alexander English. English was born in Newlands in the Western Cape (where the well-known cricket grounds are), and made his fortune in diamond prospecting; he was a friend to Cecil John Rhodes himself, and was a diamond merchant and a founder of De Beers.

.........................................

“It was the governor of the time, Simon van der Stel, who in the late 1600s opened up the area, granting 17 hectares of land to freed slaves Manuel and Antonio of Angola, Louis Bengal and Schrijver himself, with Schrijver getting the portion where the Lanzerac is today.”
.........................................

While still in South Africa, Frederick had married Kitty Devenish, and subsequently the couple travelled to England in 1898. There, English purchased Addington Palace in Kent, which had been the summer residence to six of the archbishops of Canterbury.

A vast amount of capital was spent by English on alterations to Addington Palace, a project overseen by the renowned Scottish architect Richard Norman Shaw

Frederick English died in 1909, and Kitty subsequently returned to South Africa in 1914. In 1922, she bought the Lanzerac, although, at the time, it was called Schoongezicht.

But, this clashed with a farm of exactly the same name in Idas Valley in the Stellenbosch region, which made her decide to change it to the Lanzerac.

Under her proprietorship, she effected considerable improvements to the house and buildings, and planted a variety of grapes for wine-making, apparently numbering 21 imported varietals.

It is said that Kitty herself was involved in the growing of the grapes, and also in bottling the wine. Not only was she interested in the farming operations, but she also had an excellent eye for the appointment of the rooms of the hotel itself.

There were, however, no children from her marriage with Frederick with whom to share the estate.

When she died in 1929, her body was taken back to England to be buried alongside her husband, Frederick English, at St Mary’s Church in Addington, Kent.

To commemorate the life and work of Sir Frederick English at Addington Palace, on 1 May 2018, the estate unveiled the new empire suite named after him.

Attending the occasion was Sir Terence English (born in South Africa in 1932 and educated at Hilton College), the great-grandnephew of Sir Frederick.

Sir Terence worked as a consulting cardiothoracic surgeon to Papworth and Addenbrooke’s Hospitals in Cambridge from 1972 to 1995.

He has much appreciation for restoration projects, especially Addington Palace, which is now a Grade 2-listed Palladian-style mansion in England, thanks to its restoration by the current owners.

Kitty owned the Lanzerac for a period of nine years. In that time, she was responsible for laying the foundation stone for it to become a well-functioning winery. Alas, her time on the estate was short-lived, and she died in 1929.

The winery was then bought by builder Jacobus Tribelhorn in 1935; he had been the person responsible for the renovations when Kitty had owned the farm. So, he was well-positioned to expand her legacy as the farm’s next owner. 

There are several stately features in the Lanzerac’s architecture, but probably the most imposing one is the manor house in the Cape Dutch style, with gables completed by Coenraad Fick in 1830.

Angus Batts Buchanan subsequently purchased the estate, and under his proprietorship, several awards for the wines produced on the estate were garnered. It is said the Lanzerac wine label was made famous by him.

The farm subsequently went into the hands of the South African doyen of countryside hotels, David Rawdon, in 1958.

It was David who converted the original cellar and its surrounding buildings into the formation that they are in today.

Those of us who were students at the University of Stellenbosch in the 1970s will never forget the scrumptious cheese lunches provided in the hotel’s cellar when he owned the hotel.

David then sold the estate, and later it was purchased by Christo Wiese, the South African businessman, whose passion for expanding the wine label placed it firmly in the international arena; and today, it’s owned by a British hotel consortium.

Portrait in oil of David Rawdon, one of South Africa’s leading countryside hoteliers.

While great tributes are due to those proprietors of the Lanzerac down the ages who went before and passed on, such a tribute is also appropriate for David Duncan Rawdon (1 August 1924 – 13 August 2010).

His life was colourful and rich. After leaving the Lanzerac, he retired to Matjiesfontein in the Little Karoo, where his generous spirit and magic continued.

Here he lived with his luxuries,

where champagne was served on the stoep at the drop of a hat, where jokes and stories were recounted tirelessly, where we went for picnics in the veld in the old London double-decker bus, or escaped with him doing ‘take-offs’ down the Sutherland road in his vintage Rolls Royce – it captures a lifetime of fond memories of a man that was larger than life, and meant the world to us. (Rawdon family)

The big question stands: how did it get its name, the Lanzerac? How did she come upon the name?

One story is that Kitty decided to name the farm after the renowned wine-growing region in France. Much more romantic, however, is the story that she named it after Charles Lanzerac, a French general commanding the French Fifth Army at the outbreak of WWI – and that she had a romance with him!

Today, the estate commemorates both these figures through the naming of wines, “Le Général” and “Mrs English Chardonnay”.

The portraits of Mrs English and General Lanzerac

The Mrs English Chardonnay, highly acclaimed in South Africa with 4,5 stars in Platter’s.

The following video of the Lanzerac was taken by a guest, who visited the estate on 27 November 2018. It gives some idea of the place’s ambience:

Catch a glimpse of some of the Lanzerac’s attractions, for instance, the state-of-the-art spa:

A view onto the neighbouring countryside from the spa

The staircase in the foyer of the spa, reminiscent of the work by Italian architect Piranesi

The estate has a wine-tasting area and deli in a separate and beautifully appointed area, with a modern cellar where the wines are produced.

Here, the visitor can enjoy light meals in casual surroundings with their family. 

View some of the food and dishes on offer at the Lanzerac:

Wine-tasting must rank as one of the hotel’s biggest attractions. The following photographs will give the reader some idea of the scope and ambit of this world-class facility:

The cellar, with state-of-the-art tanks and equipment (left), and the elegant and spacious wine-tasting area (right)

One of the estate’s several innovations in wine-making is its “Aliquid Novi”.

In the ancient language of Latin, it means “something new”. It is the first-century Roman philosopher and writer, Pliny the Elder, who is credited with coining the phrase, “ex Africa semper aliquid novi”, which, translated, reads: “Always something new out of Africa”.

The cultivar pinotage, a completely newly innovated wine in the world, has its fons et origo right there in the heart of Stellenbosch’s wine-growing area.

Aliquid Novi is the pinotage from the Lanzerac cellars, produced from the unique pinotage varietal.

The vineyard for this unique pinotage is the Perold Vineyard on Mostertsdrift in Stellenbosch, where STIAS (Stellenbosch Institute for Advanced Studies) is situated.

The idea for this institute arose when Marianne and Marcus Wallenberg enabled the research and seminar centre to be built, to promote the study of the arts and social sciences.

Today, it has become known as a “creative space for the mind” for solutions to issues facing South Africa and the African continent.

It is, therefore, appropriate that such a beautiful wine can be born from such a dynamic space. The way that the vineyards were planted is, in itself, innovative: “The 24 double rows of vines were planted in a half-moon pattern to expose the vines to different sun positions through 180 degrees. In addition, a new double-trellis system was designed for the vineyard.” The first vintage appeared in 2013, with each year limited to 1000 bottles.

Abraham Izak Perold, a South African chemist and viticulturist, made the first pinotage (according to his great-grandson, Gerhard). He crossed two varietals, namely Pinot noir and Cinsaut. He was the first professor of wine-making at the University of Stellenbosch, which has a rich history in this field.

  • For some information from one of the direct descendants of Dr Perold, read more here

Abraham Izak Perold was born in the Cape on 20 October 1880. He obtained a first-class BA degree in mathematics, physics and chemistry in 1901. Perold’s results were good enough to earn him a bursary to study overseas. He is credited with his great work in wine science and as a pioneer in wine-making in South Africa and the world.

The Craven Room, where patrons and visitors can relax, smoke cigars and enjoy a drink with friends: Dr Craven was known as South Africa’s “Mr Rugby”, having devoted his life to the game in South Africa. He lived in Stellenbosch, where he lectured at the university. Read the obituary to him here, written by prominent rugby journalist Steve Bale.

Wine-tasting, the spa and the beautiful buildings, gardens and surroundings create a special place – but, what about the fare? A rather comical expression goes like this: “You don’t sleep in a restaurant and you don’t eat in a hotel.” The Lanzerac Hotel strongly debunks this, as the menu from the elegant dining hall will show, with the excellent service delivered by the sommelier, Tinashe Mukosi.

The dining hall at the Lanzerac, beautifully appointed, spacious and majestic

In the dining hall, guests can soak up an atmosphere that’s a rare treat, enjoying wonderful company and fine dining.

Dining at its finest. My starter was the watermelon soup.

The starter menu, including cream of wild boar and cannellini beans (watermelon gazpacho)

The main course menu

My main was the salmon dish, served with fresh vegetables in season on a silver-plated entrée side dish. The edible flowers and the pickled apple sauce are perfect accompaniments to the dish. The Mrs English Chardonnay 2016 vintage – an accompaniment – was presented chilled, and has a lemony hue to it. It is beautiful on the palate, especially with the salmon that I chose.

Cellar master, Wynand Lategan, explains that the wine is from a 21-year-old single vineyard block in the Jonkershoek Valley of Stellenbosch:

Jonkershoek has a unique terroir within the greater Stellenbosch district, in that the temperature here is consistently lower than the Stellenbosch average. This results in slower ripening and, ultimately, the perfect phenolic ripeness of grapes.

Each barrel is inoculated with a different yeast strain, which provides me with different building blocks; then, I finally blend the wine before bottling, and it ensures a softer, yet multidimensional, wine.

.........................................

Here follows a specially prepared recipe for accompanying the Mrs English Chardonnay 2016, to be paired with fish.

The recipe has been written specially by the writer of this article, inspired from C Louis Leipoldt’s book of recipes (Leipoldt’s food and wine, edited by TS Emslie and PL Murray; photographs by AL Emslie; Stonewall Books, Cape Town, 2004).

Sole and mussel à la Mrs English

Take two bunches of table grapes. 

Peel each grape and take out the pips.

Steam them for 15 minutes without water (they will produce their own liquid). 

Take four fresh sole ready to cook, purchased from a local fish shop.

Take half a kilogram of fresh black mussels. Make sure they are cleaned, with the
hairy part removed.

Stew the mussels separately in cut-up slices of white onion and white wine, preferably
in excellent Chenin blanc. 

Add a blade of mace, a pinch of salt and some cut-up anchovies, and then thicken
with a little rice flour.

Cook the sole in a saucepan with butter.

Place the sole on a platter with the stewed grapes as a base; add the mussels around.

Serve with a little roasted fennel and cherry tomatoes sprinkled with cold pressed extra virgin oil
and a little sea (not table) salt.

Prepare a few very thin slices of white bread and toast very well till crispy, sprinkle a little water over them and put them in the grill to make them extra
crispy, or read here how to prepare Melba toast.

Serves four.

.........................................

The writer is grateful to the management for allowing the following photographs of the inside room spaces to be photographed and published. Thanks to Lauren Berry, the marketing manager.

.........................................

The Lanzerac is not an everyday experience. Keep it for a special occasion. 

.........................................

  • All the photographs, unless otherwise specified, are taken by the writer.

Other references:

The post Lanzerac Wine Estate: a treasured Cape Winelands experience appeared first on LitNet.

Jamie Oliver se eie pap tamaties

$
0
0

Jamie Oliver - Wikipedia

Die aand is koud, maar die vuurtjie brand in die herd. Dit is ’n outydse kombuis met ’n bank teen die muur. Daarop sit my vriend, vir wie ek kos maak. Hy rook langsaam en luister fyn na al my vertellings – mens kry soms mense wat baie goed kan luister, hul teenwoordigheid kalm en diep. Dit laat mens warm en gelukkig en tuis voel. Seker dié dat ek sommer sy kombuis oorneem. Die herd is nie ’n binnebraai nie; dit is ’n gewone plaaskombuis en daar het seker destyds ’n AGA of soortgelyke oond in die hoek gestaan waar die rooi kole nou op kookvernuf wag.

Sy knus plaaskombuis oorreed my om ’n nuwe dis te probeer. Toe nogals heerlik!

Dit was in 2005, maar dit voel soos gister. Om lekker te eet is om herinneringe te skep.

Die gereg wat ek gemaak het, was Jamie Oliver se melanzane alla parmigiana – die tradisionele eiervruggereg met parmesaankaas en pomodoro. (Tamaties is net sappiger in Italiaans.) Ek ken ’n hele paar dames wat so dol is oor die pomodoro dat hul ʼn bak daarvan vir ʼn maal nuttig – net dit, met ’n tikkie sout. Die pomodoro is kern aan Italiaanse kos en deurgaans ’n bestanddeel in Jamie Oliver se boek wat in 2005 die lig gesien het – Jamie’s Italy (Penguin). Dit was voor sy restaurante.

Daardie aand het ek besef dat ’n melanzane-gereg veel beter is as mens die eiervrug oor die kole braai. Die effense gebrande skilletjies dra by tot die smaak. Dit is ook belangrik om die dis nie met te veel tamatie toe te gooi nie; tamaties kan die ding oorweldig.

Mens kan nog steeds deur Jamie Oliver oor tamaties uit Italië uitvind.

Maar wat mens nie meer kan doen nie, is om by Jamie se Italiaanse restaurante – Jamie’s Italian – aan tafel te sit. In Mei hierdie jaar het die hele lot – 25 van hulle – deure gesluit. Mens voel skoon jammer vir die man, om nie eers te praat van die 1 000 werksgeleenthede wat daarmee heen is nie.

Hoe dan so? Dit is nie goeie nuus as ’n groot besigheid sluit nie, veral een met ’n beroemde agter die stuur. Mens wil nie eers begin wonder oor al die moontlike redes nie – want dan neig mens na allerhande raaiskote – soos die invloed van politici en die wêreldekonomie. Om ’n restaurant te bedryf is nie kinderspeletjies nie.

Ek het my vriendinne in Engeland gevra. Een vertel dat sy nie geld wil uitgee op ’n kettingwinkel nie, al is dit hoe goed. Sy soek eerder ’n eiesoortige restaurant met ’n unieke spyskaart en ’n “spesiale”, byna geheime gevoel. ’n Ander kennis sê weer sy was by Jamie’s Italian ’n Gold Club-lid en het gereeld daar geëet. Die kos was heerlik en outentiek Italiaans, die prys billik. In die week het die vaste spyskaart mens verseker van baie goeie waarde vir geld. Die dekor was oulik met mooi foto’s, die atmosfeer gemoedelik, en die personeel hulpvaardig en vriendelik. Daar was heeltyd vernuwing op die spyskaart; sy voel dit het oor die jare verbeter – en die pasella tasters was beslis ’n lokmiddel. Wat het dus gepla? Mens moes soontoe gaan, dws geen aflewering nie. En daar was ook geen speelgebied vir die kinders nie. Met sulke besluite het Jamie seker sy teikenmark van die middelklas familie en die gemaksugtige huisvrou of werkende persoon misgekyk. En juis daarom dat handelsname soos Mr Delivery en Spur in ons eie land nog volstoom voortbestaan. Ja, ons is dalk al moeg daarvan, maar as dit die kinders kan stilmaak, is dit goud werd.

Ander is dalk al moeg vir Italiaans eet. Is Italiaans nie dalk al elke land se tradisionele kos nie? Daar is nou nuwe name en nuwe neigings (barberries, tahini, sumac, za’atar, harissa, swart knoffel), en nuwe kos-ikone, soos Ottolenghi, wat in sy boek Simple nes Jamie erg op vars kos, groente en kruie gesteld is.

Dalk het Jamie Oliver – soos enige mens met ambisie en ’n goeie hart – homself bloot bietjie oordoen. Maar mens sal seker nie heeltemal die waarheid kan agterkom nie, want bespiegeling neem oor. Net so met die woord pomodoro. Sommige sê dat die woord in sy oorspronklike vorm – pom di moro – verwys het na beide die tamatie en die eiervrug. Eintlik het die Italianers eers gedink die tamatie is giftig, so vreemd was dit. Hul het dit so te sê sommer by die eiervrug in een mandjie gegooi. Pomo di moro beteken “vrug van die More” – met verwysing na die nasie wat daai tyd bekend was vir allerlei vreemde kosprodukte.

Met tyd het pomo di moro verander in pomodoro en van daar die verbintenis met die verkeerde afleiding pomo d’oro. So het die d’oro- (goue) aspek ingesluip. Hoekom verkeerd? Een bron, An introduction to language and linguistics, deur Ralph W Fasold en Jeff Connor-Linton (bl 296), wys daarop dat dit Engelse geskiedenisskrywers is wat die verkeerde afleiding oor die oorsprong van die woord gemaak het.

Daar is egter tog goud wat oorbly ... ʼn Restaurant wat te danke aan Jamie ontstaan het, is steeds oop en bied steeds opleiding. Die restaurant, Fifteen Cornwall, wat in 2006 gestig is en aan Jamie Oliver lisensiegelde betaal, is steeds besig om nuwe kokke die wêreld in te stuur. Dit is geleë in ʼn streek waar mens eiesoortige Britse kos kan geniet soos ʼn goeie toeris. En sonder Jamie Oliver sou dit nie kon nie. Lees hier vir meer.

Dit maak die hart warm.

The post Jamie Oliver se eie pap tamaties appeared first on LitNet.


Kleine Zalze-wynlandgoed vir tweede agtereenvolgende jaar wêreld se beste

$
0
0

Kleine Zalze-wynlandgoed buite Stellenbosch het Suid-Afrikaanse wyne aan die voorpunt van een van die wêreld se grootste en begeerlikste markte gehou deur te vermag wat geen ander inskrywer in die multinasionale Sommelier Wine Awards (SWA) in die VK nog ooit tevore kon nie: Dit is vir die tweede agtereenvolgende jaar as Beste Nuwe Wêreldprodusent aangewys en ’n derde maal in totaal, nadat dit die titel ook in 2015 ingepalm het.

Die toekenning is die jongste prestasie in ’n baie bekroonde eerste helfte van die jaar vir Kleine Zalze.

By die aankondiging van die titel is van links: Hatch Mansfield se HUB, Patrick McGrath, Sommelier Wine Awards se Micaela Martins Ferreira, Taittinger-direkteur Clovis Taittinger en Kleine Zalze se besturende direkteur en eienaar, Kobus Basson.

Die Stellenbosse landgoed is bo mededingers van onder meer Australië, Chili, die VSA en Nieu-Seeland uitgesonder en het ’n indrukwekkende sewe medaljes ontvang, waarvan vyf goud. Die SWA ontvang jaarliks duisende inskrywings van voorste produsente regoor die wêreld.

Kleine Zalze is een van die oudste plase in die Kaapse wynlande en bied ’n wye verskeidenheid aantreklikhede, waaronder bekroonde wyne, sjef Michael Broughton se bekroonde Terroir-gourmet-restaurant, asembenewende stap- en fietsryroetes, die wêreldbekende De Zalze-gholfbaan, en ’n luukse vierster- Kaap-Hollandse styl lodge.

Die pragtige Kleine Zalze-wynlandgoed is tussen Stellenbosch en Somerset-Wes op die R44 geleë en is een van die land se oudste wynplase.

“Ons staan nederig met hierdie tipe erkenning by internasionale hoëprofiel-geleenthede,” sê Kleine Zalze se eienaar en besturende direkteur, Kobus Basson. “Dit is ’n groot eer en prestasie om wyne op VK-restaurante se wynlyste te hê wat deur sommeliers wat elke dag daarmee te doen het, gekies is. Ons streef voortdurend daarna om wyne te maak wat baie goed met kos pasmaat, en die SWA-uitslae is dus uiters positief. Die feit dat ons jongste toekenning vyf verskillende kultivars insluit – cabernet sauvignon, shiraz, chenin blanc, sauvignon blanc en chardonnay – is selfs nog meer bevredigend,” sê Kobus.

Die bevestiging van die deurlopende uitmuntendheid regoor wit en rooi kultivars, sowel as al die Kleine Zalze-reekse – van groot tot boetiek – is ’n deel van die onlangse gros suksesse.

Sedert die begin van die jaar sluit dit onder meer in:

  • Goud by die International Wine Challenge 2019 vir die Kleine Zalze Family Reserve, cabernet Sauvignon 2015 en die Kleine Zalze Vineyard Selection, Chenin Blanc 2015
  • Goud by die Concours Mondial du Sauvignon 2019 vir die Kleine Zalze Vineyard Selection, Sauvignon Blanc 2017
  • Goud by die Concours Mondial de Bruxelles 2019 vir die Kleine Zalze Vineyard Selection, Cabernet Sauvignon 2017 en Family Reserve, Shiraz 2015
  • Goud by die Decanter Wine Awards, vir die Kleine Zalze Vineyard Selection, Sauvignon Blanc 2017
  • Goud by die Mundus Vini International Awards (Lente-proe) vir die Kleine Zalze Vineyard Selection, Shiraz 2016

Die Kleine Zalze Vineyard Selection, Cabernet Sauvignon 2017 se insluiting in die Top 10 Wyne in die Prescient Cabernet Sauvignon Report 2019.

Die SWA-prestasie is ’n belangrike herbevestiging van Kleine Zalze se volgehoue gehalte, vaardigheid oor oesjare en kultivars, en internasionale gewildheid.

Vanjaar het die SWA-organiseerders “merkbare stygings” in topmedaljes vir die Nuwe Wêreld – en dus strawwer kompetisie – opgemerk, wat Kleine Zalze se prestasie vanjaar nog meer indrukwekkend maak.

Die organiseerders se verslag verwys na die Suid-Afrikaanse wynkelder se “uitstekende rekord” by die SWA en noem dat die landgoed “gereeld ’n baie groot aantal medaljes – heel dikwels vir groot pryse – inpalm”. “Hulle het dit vanjaar weer vermag met drie van hul sewe medaljewenners (en twee van die vyf goues) onder £10 [±R183]. Met hierdie wonderlike prestasie het hulle die eerste wynkelder geword wat twee agtereenvolgende jare die Produsent van die Jaar-toekenning verower.”

Kleine Zalze is een van die oudste plase in die Kaapse wynlande en in die wynproelokaal is daar altyd ’n mengelmoes van tale van regoor die wêreld soos wynliefhebbers kom wyn proe.

Die landgoed se goue-medalje-wenners en onderskeie beoordelaarsnotas is:

Kleine Zalze Cleefs Reserve Collection, Chardonnay 2017

Die spanleier, Laura Rhys MS, het die goeie waarde geloof en sonder die wyn se groot kompleksiteit vir die prys uit. Die paneel het dié sentiment gedeel. Claire Love van Loves Consultancy het die balans tussen “speseryagtigheid en romerige eikehout” en die “lewendige suurlemoen- en blomgeure” besing. Subtiele skeutjies crème brûlée en eikehout gee tekstuur, het Street XO se Raphael Thierry, gesê, maar “die ryp steenvrugte eindig vars”.

Kleine Zalze Family Reserve, Cabernet Sauvignon 2015

“’n Pragtige Stellenbosch-uitdrukking”, “swart vrugte en bloubessies, met blomgeure van lelies en goeie balans,” het Ieva Markaityte van Portuguese Concepts verklaar. Die spanleier, Tom Forrest, het gepraat van “’n aardsheid, met sagte tanniene en sederspeserye”, terwyl Hakkasan se Olivier Gasselin dit “groot en gekonsentreerd, met ’n blaar- en speseryagtige aroma, sappig op die tong met stywe tanniene” gevind het.

Kleine Zalze Family Reserve, Chenin Blanc 2017

“Jy het hierdie wyn op jou wynlys nodig!” het Roberto Sanchez van Sexy Fish verklaar. Hy het die wyn beskryf as intens op die neus, met skeutjies geroosterde brioche en ’n “pragtige ryk en romerige tekstuur en ondersteunende suur”. Suave Wine se Joseph Lunn, wat van die “vars mineraalagtigheid en groot kompleksiteit met goeie balans” gepraat het, voor hy dit ook in terme van “geure van ryp suurlemoene en lemmetjies en ’n kruiagtige roosmaryntakkie” beskryf het.

Kleine Zalze Family Reserve, Shiraz 2015

“’n Volwasse wyn!” het Joseph Lunn van Suave Wine verklaar. “Dis baie Nuwe Wêrelds, met lieflike balans.” Sarah McKenzie van Nut Tree Inn het dit as “liplekker” met rokerige swartbessie, sappige vrugte en goeie tanniene beskryf. Giuseppe Longobardi van The Cross Kenilworth, Simpsons & Edgbaston het saamgestem, en bygevoeg daar is sjokolade en tabak op die tong, “soet en gebalanseerd, wat lank, vars en skoon eindig”. “Dis ’n monster,” het die spanleier, Martin Lam, bygevoeg.

Kleine Zalze Vineyard Selection, Chenin Blanc 2018

Carolina W Seibel van Moio Restaurant het die “groen varsheid en kompleksiteit, goeie vrugdiepte en lang lewensduur” geprys, terwyl Cavalry & Guards Club se Andre Luis Martins die ryp perske en wit speserye, wat tot ryp geelpruim op die tong lei, geproe het. Harry Ballmann van Wiltons het diepte en balans en skeutjies kamille in die wyn neergepen.

By die aankondiging van die titel is van links: Hatch Mansfield se HUB, Patrick McGrath, Sommelier Wine Awards se Micaela Martins Ferreira, Kleine Zalze se besturende direkteur en eienaar, Kobus Basson, en RJ Botha, Kleine Zalze se wynmaker.

Bo en behalwe die reg om te spog, het Kleine Zalze se gouemedaljewenners nou by die ander wenners in die Goue SWA-boek aangesluit wat die voorreg het om die titel te dra as Suid-Afrikaanse wyne wat aan meer as 12 000 VK-restaurante en VK-spesialis- onafhanklike wynverkopers lewer.

SWA is die enigste kompetisie wat net op die restaurantbedryf fokus. Dit word beoordeel deur ’n paneel van top-sommeliers en top-restaurant-drankaankopers en beloon die beste wyne wat in restaurante, kroeë en hotelle in die VK en verder beskikbaar is. Al die wyne word per kategorie blind geproe en die vereistes sluit onder meer in kosvriendelikheid, veelsydigheid, persoonlikheid en – die belangrikste – waarde vir geld teen watter prys ook al.

Die SWA se hoof van beoordeling is Christine Parkinson, die groep-wynaankoper vir die multinasionale, Michelin-bekroonde Hakkasan-restaurantgroep.

Kleine Zalze het ’n internasionale aanhang opgebou deur die nastrewing van ’n standvastige filosofie: lojaliteit aan kliënte, ’n voortdurende reik na kwaliteit en deurlopendheid en die onderneming om sterk verhoudings te bou. Dié aanslag het die landgoed gehelp om sukses in Suid-Afrika, Europa en die VSA te behaal sowel as om die Chinese mark te betree.

  • Foto’s: Clifford Roberts

The post Kleine Zalze-wynlandgoed vir tweede agtereenvolgende jaar wêreld se beste appeared first on LitNet.

Fees van die jaar: 'n oorsig van Innibos 2019

$
0
0

Foto: Clifford Roberts

Innibos Laeveld Nasionale Kunstefees is vanjaar vir die 16de jaar op Nelspruit/Mbombela gehou en het weer met sy verskeidenheid vertonings, groot skares gelok. Dis my eerste kennismaking met die fees, na 16 Woordfeeste en 20 KKNK’s en 4 Walvisfeeste.

Die hoofverhoog se sportterrein was tydens die vierdag-fees by die Huisgenoot-Super Sokkie, kykNET-Rock NOU!-konsert, JacarandaFM-Konsert,die kykNET-Verjaardagkonsert en die Loof Hom Innibos-konsert, stampvol. Mense het vroegdag met hul kampstoele en komberse kom nesskop, pannekoek geëet en lekker gekuier tot die hoofvertonings saans om skemer begin het.

Meer as 300 kunstenaars was tydens die fees op die verskillende verhoë te sien en aan verskeidenheid is daar geen tekort nie. Die kykNET-konsert het nie verniet verlede jaar die Fiësta vir beste opelugkonsert ingepalm nie.

Die fees het ook vir die vierde agtereenvolgende jaar die Fiësta vir Fees van die Jaar ingepalm.

Ons het probeer om na iets van alles: ernstige toneel, komedie, ’n klug, voorlesings en musiek te gaan kyk. Die sale van onder meer die vertonings Tweespoor, Koekeloer!, Die voordele van eierwit, Die Sjokolade Show, Nagskofkliek, waar ons was, is half of een derde vol. Ek hoor dat selfs vertonings waarin Marius Weyers (Katvoet)en  Sandra Prinsloo (My Seuns) opgetree het, ook nie vol was nie.

Die plekspesifieke Be(t)roudag wat in ’n gastehuis afspeel en waar “trougaste” in groepe verdeel word om te help om die ring in die tuin en kamers te “soek”, is egter stampvol. Maar hier rafel dinge laatmiddag uit: elke gas kry ’n lekker glas wyn voor die vertoning begin en die glase word deurentyd volgehou. Teen die helfte van die vertoning, begin die gehoor terugpraat; geselsies met akteurs aanknoop en selfs aanbied om hul wyn met akteurs te deel. In die badkamer na die vertoning vertel een vrou vir haar vriendin, dat sy hierdie “inter-aktiewe” teater baie geniet het. “Dis darem lekker dat ons ook ’n kans kry om iets in ’n show te sê.” Ek wil nog verduidelik, maar bedink my.

By Eggo’s in die grotte met CH2, André Schwartz, Chris Cameleon en Demi Lee Moore, sou hulle twee maal soveel as die reeds uitverkoopte kaartjies kon verkoop, sou daar nog plek wees en/of ’n tweede vertoning moontlik kon wees.

Na vertonings staan mense in lang toue om CD’s te koop en geselsies met sangers aan te knoop.

Die laataand rock-verhoog met Watershed het 150 toeskouers, terwyl die hoofverhoog met Afrikaanse musiek alles verdoof en die hoofsanger van Watershed later droog aanmerk dat die bier by die kroeg by hul verhoog, se bier seker moet warm wees, want anders weet hy nie hoekom hier so min mense is nie.

Afrikaans is beslis baas hier en met die lawwe lirieke, sing mense uit volle bors saam.

Foto: Clifford Roberts

Chris Torr en Laurika Rauch word vereer vir hul bydrae tot die land se musiekskatkis. Chris sê aan die skare by die kykNET-verjaardagkonsert tydens die oorhandiging van hul trofee: “Ek sê vir Laurika dankie dat sy al die jare bereid was om my liedjies te sing. Ek sê dankie deur vir haar ’n liedjie te sing, maar het pas gehoor my hele band het motorprobleme anderkant Laingsburg en sal eers mȏreoggend hier kan wees, so ek sal nie kan sing nie!”

Toe die gehoor skaterlag, voeg hy by dat hy en Laurika ’n ooreenkoms het dat hy nie sal sing nie, solank sy nie oor ekonomie praat nie. “Ek sal dus nie vanaand sing nie, want sy het nie oor ekonomie gepraat nie!”

Van hul bekendste liedjies word daarna in medleys deur ander kunstenaars gesing en die skare sing saam.

Daar is deurgaans vuurwerke en saamsing, handeklap en wolwefluite op die sportterrein en dat mense groot pret het, is gewis.

En boeta en sussa kry ook hul beurt met poppekas en ander vermaak by die Woelwaters-verhoog.

Ek gesels tussen vertonings deur by die BBP-losie, vanwaar jy die beste uitsig het oor al die opelugkonserte, met regisseurs en akteurs. Die sale by toneelstukke is net halfvol—waar is die teatergangers, wonder ek?

Foto: Clifford Roberts

Een na die ander verseker hulle my dat die fees aanvanklik musiek as hooffokus gehad het en dat kuns en teater meer onlangs in die kollig gekom het.

Ek merk daar is nie baie mense by die kunsuitstallings by die Nelspruit Laerskool Kultuursentrum waar werke van 15 plaaslike kunstenaars uitgestal word nie. Onder andere Walk Tall, The Right to Hope; Inniblom met Johan Myburg as kurator; bronsbeelde van Ruhan Janse van Vuuren en tekeninge en tekste van Johan Stegman, maar daar is tog werke verkoop.

Dit was vir my sleg dat die feeskunstenaar, Judith Mason, se werke nie in die dorp nie, maar eerder in die White River Gallery op Witrivier uitgestal is. Geen ander vertonings, praatjies of bekendstellings is in Witrivier gehou nie en ek weet nie hoeveel feesgangers sou uitry om net haar kuns te gaan ervaar nie.  

Ons vind egter dat by die buitelug-gebeure soos die Boeke Crawl, die uitstappie na die geheime waterval van York Timbers en boekvoorlesings in die tuin, stampvol is. Boeke en woorde bly dus nie agterweë nie.

Innibos is anders as die KKNK, US Woordfees of Walvisfees. Nelspruit is nie Oudtshoorn, Stellenbosch of Hermanus nie. Die gees in die Laeveld is anders en die kultuur is anders. Dis ’n ware kuierfees, waar vriende en familie van heinde en verre kom saamwees; waar voete saamtik op Afrikaanse musiek; waar jy bosbaadjies met kamoefleer-patrone en lekker velskoene kan koop en waar jy omring is met jou mense.

Daar is nie diep besprekings oor die politiek en die ekonomie en hordes boekbekendstellings nie. Daar is nie intellektuele bekgevegte en regstreekse radio-uitsendings met kommentaar en hoogdrawendheid nie.

Maar toneel en dieper werke het beslis ’n aanhang. Neem onder meer vir Nagskofkliek met Melt Sieberhagen en Albert Pretorius —’n diep stuk wat jou dwing tot oordenking; tot insig oor die lewe wat nog nie geleef is nie, maar wat uit vrees weerhou word. Dis die vlagskipproduksie van die fees en het sy debuut daar gehad.

Of die Boeke Crawl by Kaapsche Hoop, waar Elsabé Daneel met haar wonderlike gedigte-voordrag met begeleiding deur Wilken Calitz; en Ira Blanckenberg en Waldimar Schultz liefdesgedigte voordra in ’n soort-van toneelstukkie. Hier kry Boerneef en Antjie Krog, Dianna Ferrus en Loftus Marais, net soveel applous soos Robbie Wessels, Kurt Darren en Jak de Priester.

Anders is nie noodwendig sleg nie; dis net anders. En daarom was die fees vir my ’n lekkerte. Laeveldse gasvryheid in ’n eiesoortige kultuur- en kuierfees. En soms is dit lekker om vir vier dae net weg te kom van die neerdrukkende politiek, die petrolprys en tuimelende ekonomie en net met ander Afrikaanssprekendes saam te kuier en saam te sing.

The post Fees van die jaar: 'n oorsig van Innibos 2019 appeared first on LitNet.

Die eenvoud van dinge

$
0
0

Die lewe is eintlik heel eenvoudig, het Confucius honderde jare gelede al gesê, dis die mens wat dit so onnodig gekompliseerd maak. Ons doen dieselfde met kos. Moenie my verkeerd verstaan nie – ek het groot respek en eindelose bewondering vir die groot kosghoeroes. Met hul skuim, geurwolke en klein smaakontploffings in minuskule pêrels ingebou, skep die molekulêre gastronome ’n heel nuwe eet-avontuur. En jy kan nie help om geïntimideer te voel deur die eindelose stroom TV-sjefs wat met enkele bestanddele kulinêre kunswerke kan optower nie. Soms verlang ek net na die eenvoud van dinge.

Kleintyd se lekkerte was die stampmielies wat heeldag staan en uitswel het op die aga-stoof. Wanneer jy in die middag van die skool af kom en die warmte van die kombuis opsoek weg van die Karoowinter se byt, dan stoot jy jou bord kos weg en druk die lepel diep in daardie pêrelwit genot in – met ’n klontjie regte botter en ’n lekseltjie gouestroop. Ek kan baie goed verstaan dat Madiba hoflik nee dankie gesê het vir die feestafels wat vir hom voorberei is en gehunker het na sy stampmielies-en-bone. Doodgewone stampmielies, nie stampmielie-risotto of watter volksvreemde nuwe gewoontes ons op die arme mielies afdwing nie. Ek moet erken ek het ook al uit nuuskierigheid geswig en die nuwigheid in die kombuis probeer. Stampmielies maak ’n heerlike risotto, veral met sampioene. Maar niks, net mooi niks klop die smaak van daardie bakkie stampmielies wat op die aga-stoof gaargemaak is nie. O, die wonderlike eenvoud daarvan . . .

Toe ek nog in my woonstel aan die voet van Leeukop gebly het, het twee vriendinne een middag onverwags by my ingeloer. Dis was net so skuins voor middagete en ek het nie veel in die huis gehad nie. Toe maak ek maar omelet, doodgewoon sonder vulsel. “Wat op aarde het jy in hierdie omelet gesit?” wou hulle weet. Ek was so  bietjie uit die veld geslaan. “Eiers, sout en peper . . .” maar ek kon sien hulle glo my nie. Dis net die hitte van die pan, die botter waarin jy dit gaarmaak, maar dit help nie eintlik jy probeer verduidelik nie. Daar moet ’n vangplek wees, dis te eenvoudig.

’n Paar weke gelede, reg aan die begin van die avokado-seisoen, is ek genooi na ’n baie interessante ete. Met elke gang op die spyskaart was avokado die held in die verhaal. Die lusmakertjie reg aan die begin was bevrore avokado-suigstokkies. Ek het ’n bietjie wasabi geproe, min avokado, maar niks wat my smaakbekertjies laat rieldans het van genot nie. Dis gevolg deur ’n avokado-gazpacho met pofrys, sitroen-verbena en ’n olie gemaak van die avokado-skil. So mooi in die bord . . . Die hoofmaal was ’n bontspul van avokado-en-kaaskrokette, geroosterde mielies, ’n avokado-en-lemmetjieroompie, ’n bros masa harina taco en avokado-rosies. Die nagereg was ’n dekadente oordaad van wit-sjokolade-en-avo-mousse, koljander-en-lemmetjie-tapioka, avokado-koek, versuikerde bougainvillea en ’n klappersorbet.

Ek het daar aan die mooi gedekte tafel gesit en verlang na die botterryp avokado’s wat my groenteman vir my met die hand uitsoek. Nazeem het by sy pa geleer van groente en dinge. Hy ken elke soort avokado by sy naam en hy weet van elkeen se skete en geite. Ek het nog nooit ’n avokado by hom gekry wat met bruin kolle sit nog voor hy behoorlik ryp is nie. Nee, syne word binne ’n dag of drie ’n genoeglike groengeel. Dis dan wanneer ek my broodpan nadertrek, want hierdie avokado verdien iets beters as winkelbrood.

Toe my ma, broos en breekbaar uit die aftree-oord se siekeboeg by my aankom, het ek haar bederf met ’n sny varsgebakte brood met ’n dik laag avokado, gegeur met sout en varsgemaalde swartpeper. Dis waarvan sy gedroom het, het sy so tussen die happe deur gesê, dit was heel bo aan haar emmerskoplysie.

Hierdie brood, van kitsgis gemaak, is ook die eenvoud vanself. Jy hoef nie eens te knie nie. Ek gee jou die resep vir die brood, maar ek vrees jy sal self vir jou ’n Nazeem vir daardie perfekte avokado moet gaan soek. En moenie lol met allerhande fieterjasies nie – net sout en peper. Jy kan anderdag loop en spog met jou guacamole en ander uitlandse avokado-disse – nou is dit net die eenvoud wat tel.

Karen se kitsbrood (vir daardie spesiale bottergeel avokado)

2½ koppies steengemaalde volkoringmeel
½ koppie bruismeel
2 eetlepels suiker
1 teelepel sout
½ koppie sonneblomsaad en ’n bietjie ekstra vir die pannetjie en bo-op sprinkel
½ van ’n 10 g pakkie kitsgis
2 koppies louwarm water
2 eetlepels olyfolie

Meng al die droë bestanddele saam. Voeg die olie by die water en roer by die droë bestanddele. Meng  goed. Sprinkel ’n bietjie sonneblomsaad langs die kante en onder op die bodem van ’n gesmeerde broodpan. Giet die deeg in die pannetjie en sprinkel sonneblomsaad bo-oor. Bedek die pan met kleefplastiek asook met ’n skoon vadoek. Laat staan op ’n warm plek vir ongeveer 20 minute. Ek laat staan die broodpan sommer bo-op die stoof terwyl ek die oond laat warm word. Na 20 minute sit jy die brood in die voorverhitte oond (200°C) en bak dit vir 50 – 55 minute.

Gee die brood darem kans om af te koel voordat jy dit sny en dan eet jy ’n heerlike sny daarvan met regte, egte botter en dik hompe avokadopeer, gegeur met sout en peper. Net so – die eenvoud vanself.

The post Die eenvoud van dinge appeared first on LitNet.

Cape, curry and koesisters: an interview with Fatima Sydow and Gadija Sydow Noordien

$
0
0

Cape, curry & koesisters
Fatima Sydow & Gadija Sydow Noordien
Human & Rousseau
ISBN: 9780798177733

An interview on Cape, curry and koesisters. Fatima Sydow and Gadija Sydow Noordien talk to Naomi Meyer about their cookbook and TV show.

Hi Fatima and Gadija! Congratulations on your new book, Cape, curry and koesisters. You were on TV recently in the Via cooking show, Kaap, kerrie en koesisters, and now also have a recipe book. Which recipes of those that viewers saw on TV are in the book?

It is a beautiful combination of recipes that were made on our TV show and a few bonus ones added.

Where did it all begin – the cooking process, the TV show, the book?

The whole journey began with our love for food, but more so, our community, our love for people. Sharing the recipes and stories on my Facebook page, “Cape Malay Cooking with Fatima Sydow”, led to great success, with over 300 000 followers. I was then approached by a producer to do a cooking show, and from the cooking show Kaap, kerrie en koesisters came the birth of the cookbook with the same name.

South Africa has a wide range of cooking styles and traditions. Please tell our readers a bit about your own.

Cape Malay culture and food, for us, is a melting pot of many different cultures – Asian and parts of the rest of Africa. So, all these flavours combined have resulted in a unique culinary experience that has yet to be discovered by the rest of the world.

What are your earliest memories of your mom’s kitchen?

I believe that the influence our mother’s cooking had on our own journey is immense. She taught us how to make a delicious meal with very few ingredients. But, then again, that has always been the motto of great cooks all over the world – keep it simple. Most importantly, I believe, is the bond that was created between mother and daughter, which is unbreakable and, henceforth, is what has fuelled my journey.

Is your mother still alive? What do you think she’d have thought if she could have seen you today? Or do you have your own cooking style? Also, what are the differences between you two sisters with regard to your cooking styles?

Our mother passed on 15 years ago – her name was Wasiela – so, we celebrate her life every day through cooking, and here and there, we add our own ideas to some recipes. We cook the same but differently, meaning that our journey is together, but we are sometimes in two separate lanes with our own culinary identities.

Suppose a bunch of people arrived for dinner unexpectedly. What is your easiest and nicest recipe to prepare? Which spices do you always have in the kitchen?

For me, it will always be a chicken curry or a chicken ahkni.

Everything is so expensive, nowadays. What ingredient should be in every kitchen in order to prepare delicious food?

Regarding spices: garlic and ginger, two musts, for sure. But the unsuspecting hero of all dishes, for me, will always be salt. Without some seasoning, most foods will taste quite bland.

Sometimes, children and men are fussy. How did your family, or people whom you have prepared food for, influence your individual styles?

I am lucky to have a family that’s not fussy and loves all food, but even so, I’m always making new flavours and experimenting.

What is your favourite recipe or cooking style which isn’t necessarily your own?

Ek is lief vir brood bak, en leer baie van boeke en ander chefs oor die hele wêreld!

Which food icon inspires you?

Definitely my late mother, Ina Garten and Anna Olson.

How did the TV show on Via change your lives?

So many people stop us now in public for pictures, et cetera. It’s really so amazing, and we are so grateful. And our schedules are quite hectic now.

Who is your ideal reader, and who are the people who like cooking your recipes?

I have found that it’s basically everyone who has a love for Cape Malay cooking.

What do you both enjoy, apart from cooking?

 I love gardening, being outdoors. And my two dogs, Sunny Boy and Bono Boy, have me wrapped around their paws.

Are you celebrities? Do people stop you in the streets to talk about recipes?

Yes, for sure, all the time, and I did wear sunglasses, but they still recognised me. It was so funny. We love our fans so much.

Cyril Ramaphosa spoke about a dream city during the SONA. What do you eat in your own dream city?

In my dream city ... People eat a balanced meal, filled with many flavours, lots of love and many shared stories – so, all favourite food loved by all South Africans, for example, a leka snoek, braaivleis met slaai, roti and curry, jelly and ideal milk ... en samoosas.

The post <em>Cape, curry and koesisters</em>: an interview with Fatima Sydow and Gadija Sydow Noordien appeared first on LitNet.

Troossop met bene

$
0
0

Ek wil so staan-staan gaan. Voor die stoof. Met my houtlepel in die hand.  

’n Mens kan nie kies waar jou einde gaan wees nie. Dis blote genade as jy in jou eie bed jou oë toemaak en slaap om nooit weer wakker te word nie. Of in ʼn hospitaalbed met dokters en verpleegsters om jou. En as jy gelukkig is, iemand wat omgee, by jou om jou hand vir oulaas vas te hou. Maar dalk, net dalk, is jy die wenner van daardie eersteklas-kaartjie – om te gaan terwyl jy besig is met iets waarvoor jy lief is.

Soos my pa. Hy het een Saterdagmiddag in November opgestaan na ʼn middagslapie en gaan hardloop. Hy het nog vir oulaas daar bo van die pad af die branders gesien. En net daar, met die reuk van see en melkhout in sy neusgate, het hy neergesak.

Vir my moet hulle daar voor die stoof kry. Met ʼn lekker pot sop stadig pruttende. Nie met kleinkoekies of  ʼn koek in die oond en ’n klokkie wat met ’n hees geskree vergeefs roep nie. Ook nie ’n bredie nie, want dié kan naderhand begin vasbrand. ’n Sop het darem nog ’n entjie om te gaan. Wanneer hulle my daar van die vloer af optel, moet die geur wat daar in die kombuis hang die verhuisingsmanne* vir ’n oomblik laat vergeet van dood en verganklikheid. As hulle my goed genoeg geken het, sal hulle weet ek sou wou gehad het hulle moet eers aansit en eet. En my gees sal bokant die tafel huiwer en wag vir die akkolade: “Maggies, maar dié vrou kon darem sop kook!”

Hopelik sal hulle my aan my sop onthou as die vrou met die hart wat groter was as haar eina-klein kombuis. Want sop is omgee-kos. Jy kan nie sop kook sonder om jou siel in die pot uit te stort nie. Moenie by my kom met kortpad-sop nie – ’n blikkie van dié en ’n blikkie van daai argeloos saam gemoer. Die meeste soppe  is so vinnig om te kook dat jy regtig nie ’n verskoning het nie. Jy kan ’n tiemie-en-patatsop binne ’n halfuur op die tafel hê. ’n Kerrie-en-klappermelk-aartappelsop is net so gou om te maak. Selfs ’n aartappel-en-prei-sop sal maar min van jou tyd in beslag neem. ’n Geroosterde tamatiesop neem so ’n bietjie langer – net soveel langer as wat dit vir die tamaties in die oond neem om stadig te rooster. Maar dis lekker soppe vir anderdag.

Vir daardie laaste maal wil ek ʼn lang sop kook. Lekker dik en laag op laag die geur ingebou. Met elke slukkie moet jy voel hoe die krag deur jou liggaam vloei en die warmte behaaglik hier op jou maag kom lê. Dis die sop waarvan my ma potte vol op die ou koolstoof gekook het destyds toe my pa hoof van die klein skooltjie op Volmoed was. My pa het geglo ’n kind kan nie op ’n leë maag leer nie. Maar dit was nie net die honger kinders wat beker in die hand gaan toustaan het vir die sop nie. Die onderwysers het self hul beurt afgewag. En ek het op my deel aangedring, want dis mos my ma se sop.

Dawid Kruiper saam met Dirk de Villiers.

Ek het so ’n troossop met bene in vir oorlede oom Dawid Kruiper en sy mense van die Khomani San gekook. Dit was toe die afgevaardigdes van die Khomani San van die Kalahari af geryloop het om met Thabo Mbeki, toe nog president, te kom praat. Hulle het in die hartjie van die winter in hul lendekleedjies voor die parlement stelling ingeneem. Dié vreemde groepie het oor my pad gekom deur die legendariese rolprentmaker, Dirk de Villiers, wat destyds, vir sewe jaar lank tot en met sy dood, my sielsmaat en beste vriend was. Dirk het vir oom Dawid en sy mense leer ken toe hy sy rolprent Kalahari Harry gemaak het. En toe hy hoor van dié storie, het hy kos aangedra (meestal van die kolonel se hoendertjies) na die hotel waar die regering op die ou einde vir oom Dawid en sy mense laat bly het.

Daardie Sondag, toe oom Dawid en sy mense saam met ’n Britse joernalis Seinheuwel toe is, is ek en Dirk met die groot pot sop wat ek oornag gekook het, saam die heuwel uit. Ons het net daar met die sop in bekertjies en ’n paar broodrolletjies piekniek gehou. Die windjie was koud en die wintersonnetjie baie yl. Maar, het oom Dawid gesê, wie kry dan nou koud as die sop so warm op jou maag lê.

Vir mý sop het jy regte bene nodig. Laat jou slagter sommer daar voor jou oë ’n been opsaag – sorg dat hy jou nie afskeep nie en dat jy so ’n paar lekker murgbene tussenin kry. Wanneer jy by die huis kom, kan jy dit met ’n bietjie asynwater afwas voor jy jou sop begin kook.

Troossop met bene

Jy het nodig:

3 eetlepels olie
1 kg sopbene
3 groot uie, fyngekap
3 knoffeltoontjies, gekneus en fyngekap
1 rooi brandrissie, pitjies en naatjies verwyder en fyngekap
1 x 3 cm knoets vars gemmer, geskil en fyngekap of gerasper
1 x 3 cm knoets vars borrie, geskil en fyngekap (opsioneel)
Sout en varsgemaalde swartpeper
8 - 10 koppies beesvleisaftreksel
7 middelslag aartappels, geskil en in kwarte gesny
7 middelslag wortels, geskraap en in muntstukkies gesny
3 selderystingels, met blare en al opgekap
½ van ’n middelslag kopkool, gesnipper
3 tamaties, grofweg gekap
’n Groot hand vol gekapte vars pietersielie

Verhit die olie in ’n swaarboompot en pak die bene mooi op die bodem van die pot sodra die olie begin warm word. Voeg 1 gekapte uie by en braai vir so ’n paar minute saam voordat jy die knoffeltoontjies, brandrissie, gemmer en borrie byvoeg. Meng goed en geur met sout en peper. Voeg 2 koppies van die vleisaftreksel by. Bedek die pot en laat vir ongeveer 1 uur liggies prut. Loer af en toe of die bene nie vasbrand nie en gee die pot so ’n roer of twee.

As jy ’n murgdief is, is dit nou die tyd om daardie sagte bederf met ’n lepeltjie uit te skep en so op jou eie te geniet. Plaas die bene weer terug in die pot saam met die ander – daar is nog hope geur aan, al het jy skelm die murg geëet. As jy jou murg met ander wil deel (so onselfsugtig is ek nie), kan jy ’n paar murgbene, een vir elke bord, eenkant hou en net voor jy die sop opdien, dit effens opwarm, in elke sopbord plaas en die sop bo-oor skep.

In elk geval, terug by die sop – gooi die groente en pietersielie in die pot en meng goed met die bene en die lekker sous wat onderin die pot gevorm het. Geur met sout en peper en giet die res van die aftreksel in die pot. Bedek die pot en laat liggies vir nog ’n uur lank prut. Haal die bene versigtig uit en gebruik ’n handmenger om die sop te verpulp tot die tekstuur waarvan jy hou. Voeg nog ’n bietjie aftreksel by en meng goed as die sop te dik is. Geur met sout en peper en nog ekstra vars gekapte pietersielie.

Los maar die opskeppery vir die verhuisingsmanne – my werk hier is klaar.

*Met apologie aan Ernst van Heerden

Lees ook

Die eenvoud van dinge

The post Troossop met bene appeared first on LitNet.

Viewing all 173 articles
Browse latest View live